mecburen bulunulan arkadaş grupları içerisinde olduğunuz zamanlarda, ar damarlarını aldıran bu arkadaşlarınızın pek normal karşılanmayacak hareketler yaparak kendilerinin rezilliği yetmiyormuş gibi sizinde mecburi bir rezilliğe düşüp ilk olarak yüzünüzün kızarıp ardından yüzünüzü yerden toplamaya çalıştığınız, en son aşama olarak yüzünüzde '' adalet mülkün temelidir'' yazısının ortaya çıkmasıdır
istanbulu bilmeyişimden kaynaklanan ve arkadaşımın ısrarı üzere içinde düştüğüm bir olayı anlatayım; ben dahil altı kişinin bulunduğu bir ortam ve bu ortamdaki insanların birisi yakın tanıdığım, bir diğeride yeni araba almış, diğer üçüde yancı elamanları oynamaktadırlar. arabaya binip beşiktaştan acıbademe bir yolculuğa koyulduk, saat akşam üstü beş suları olduğundan dolayı yoğun trafik yaşanmaktadır. kendimi bir anda arka koltukta köşede ezilmiş buldum, öyle muhabbetler dönüyorduki fransız kalmak ne haddime! derken arkadaşın teki hadi bir müzik aç dedi. herşeyin yeni başladığı fakat benim için sonun yaşandığı an oldu. bangır bangır hadi hadi diye bir ses geldi. bu senenin popüler oynak şarkısı. tam boğaz köprüsüne geldik, ses dahada arttı arabanın camları indi ve eller dışarda havada sallanmaya başlandı. böyle bir çoşku yok. elemanlardan birisi gaz elemanı oynayıp, aynen meydan düğünlerindeki orgcular gibi araba halkını çoşturuyordu. bayan şöförlerin yanından geçerken göz göze gelip hadi hadi diye sesleniyorlardı. içerideki üç yancı eleman tuzlaya gideceklerinden onları köprü sonunda bir durakta indirmek gerekiyordu. araba yavaşlamaya başladı, çoşkudan hala kesinti yok tüm heyecanıyla devam ediyor. durakta bir yığın yurdum insanı toplu taşıma aracı bekliyor ve araba orada bir otobüs edasıyla durdu. köşede olduğum için mecburen indim ve arkamdan diğer elemanlar indi. duraktaki bir kaç insanla göz göze geldim ve insanlar bana boka bakar gibi baktılar. biran sanki o davranışların başını benim çektiğimi sandım. ama hala diğerleri kakara kikiri muhabbete devam ediyorlardı yapabildiğim tek şey usulca arabaya binmek oldu...
