Cem adrian'ın 'Nereye gidiyorsun'adlı parçasının içinde geçen bir kıtası olup beni benden alan kısmı demekte mümkündür.Gözyaşlarımızı akıtamadığımız kendimizle milyonlarca kez yüzleşip geriye çevrildiğimiz anda sorulacak bir sual gibi birşey.
Çocuk, sil yüzünden tüm yalanlarını bu şehrin
Topla kalbini cadde cadde sokak sokak
Kazı ayak izlerini birer birer kıyı kaldırımlarından
Bakma yüzlerine hiç görme onları
Çocuk, bu kez ağlama bu kez git
Gölgeni ismini sil yavaş yavaş
Git derken bu kentten tükür yüzüne yalnızlığımın
Kalbini kendini sök yavaş yavaş
Git derken bu kentten sakın ağlama sus!
Umut ne yaptı sana
Bulut ne söyledi
Unut ne varsa vazgeçtiğin
Hep bu şarkılarla
Kıymetsiz dualarla
Utanmaz bir yağmurla
Nereye gidiyorsun?
Yolları duvarları geç yavaş yavaş
Giderken bu kentten bir piç gibi bırak yalnızlığını
Ve o siyah saçlarını kes yavaş yavaş
Giderken terkederken savur yüzüne yalnızlığının
Ve unut ne yaptı sana
Unut neler anlattı
Unut ne varsa vazgeçtiğin
Hep bu şarkılarla
Yüzünde korkularla
Kalbinde simsiyahlar
Nereye gidiyorsun?
Hep bu şarkılarla
Yüzünde korkularla
içinde simsiyahlar
Nereye gidiyorsun?
Bu sahte baharlarla
Kıymetsiz dualarla
Utanmaz bir yağmurla
Yine mi gidiyorsun?
Çocuk,
Her vedanın ardında bir bekleyeni vardır kimsenin bilmediği
Ve her gözyaşının altında bir dua kimsenin duymadığı
Çevir gökyüzüne başını.
Bakma arkana!
Daha sert basa basa, daha güçlü!
Anlat bu kara şehrin yollarına ak adımlarınla!
Gitmek yenilmek değil kazanmak da!
Gitmek gitmektir işte.
Hepsi bu.
