izmirde sahile gitmiştik. O zaman 5 yaşında falandım olay yaşandığında. Kuma oturmuş oynuyorum o sırada annem kalkmış gitmiş. Sağa baktım sola baktım resmen kıvırcık saclı herkesi durttüm annemnerde diye arıyorum yok. Sonra kuma yattım bagıra bagıra agladım cankurtaran cagırdılar bisey oldu sandılar tabi. Şezlonga yürüdüm biseyim yok dedim tabi artisim o zaman bile saclarımı savuruyorum. Neyse ayagım bi yere takıldı, dusmedim. Hemen ardından biri carptı baya suruklendigimi hatirliyorum. Diz kapaklarım surtunmekten yanmıstı. Annem geldiginde kucagına almıstı beni meger plaj cantasını getirmis otel odasından. Sorun, o zaman sevdigim cocuga rezil olmustum... *
Okuldayım. 5. Sınıftayım. Bizim okulun etrafında balkon gibi yerler var ben ve arkadaşım o balkonda koşuyoduk. Okulun yan kapısının ordan geçerken önüme bi çocuk çıktı. Ben çocuğa bir takıl, bir düş. Havada uçarken yeri gördüm o derece uçtum. Yere bir yapistim ama öyle böyle değil.
Sonuç: kolum çatlamış. izi de hala var. 1 hafta sargıyla dolaşmıştım. Bütün okul beni uçan kız diye biliyordu. Haha.
aslında beni oldukça utandıran bir anı fakat bugün kuzenlerim anlatıp gülünce aklıma geldi yeniden.
3-4 yaşlarındayım o zaman ve oldukça yaramaz bir çocuktum.
olay günü kuzenim gelmişti bize ve koşturup duruyoruz koltuk tepelerinde.
Annemin de misafiri gelecek temizlik falan yapıyor ama o topluyor biz dağıtıyoruz.
kadın çıldırdı tabi en sonunda ve bizi bir odaya kilitledi.
Birkaç saat geçti ve ikimizin de tuvaleti geldi.
Anneme seslensek de duyuramadık sesimizi süpürge sesi, mikser zımbırtısı derken.
Kuzenim erkek tabi cama çıktı ve "ben işerim burdan nolcak ki heh heh" diyerek harbiden de saldı camdan aşağıya.
Dipnot vereyim 2. kattayız ve aşağısı bahçe.
ben kıvranıyorum artık hani bilirsiniz o hali ve derken ben de yaparım nolcak ki dedim.
bi yandan da kuzene "sen arkanı dön ama" diyorum.
Ulan mantığa bak tüm mahalleye totomu açıyorum da kuzene yasakmış gibi.
heh heh çocuk aklı işte.
neyse çıktım cama sokağa sırtımı döndüm camdan kollarımla destek alarak kendimi iyice dışarı yasladım ki böylece totom tamamen dışarıda kalmış oldu.
Güzelce yaptım işimi hallettim her şey sorunsuzdu.
taa ki iş kilodumu çekmeye gelinceye kadar.
Bi anlık dalgınlıkla ellerimi bırakıverdim ve hoooop sırt üstü boşluğa düştüm.
Şanslıydım ki alttaki bodur çalılar bana yumuşak bir iniş sağlamışlar.
aile büyüklerine göreyse beni melekler tutmuş.
Yıllarca anlatıldı bu olay ailede hönküre hönküre gülerlerdi kocaman adamlar. Ardından 'naptın naptın hadi bi daha anlat' diyerek tekrar anlattırırlardı bana.
en çok da buna arkası dönük şahit olan kuzenim anlatırdı.
Bu da böyle çanağı ay pardon karizmayı çizdirdiğim bir anı işte.
Burnuma nohut soktum.
Suratın bir tarafı şişti, sonra diğer tarafı da şişti. misafirlikteki annenin yanına gittim itiraf ettim. Şişmesi ve nohut sokma kısmında sıkıntı yok. ama o itiraf anı, o balkon karılarının bakışları var ya. allah onların bin belasını versin.
annemler taziyeye gidiyorlarmış efendim ve kitlemişler dış kapıyı gitmişler, tabi ki bu sırada şahsım uyumakta. uyandığımda kapıların kilitli olduğunu gören ben, özel bir icat bulmuş, şemsiyeyi açmak sûretiyle havalandırma boşluğundan(bahçeye açılıyor) atlamış ve başarılı bir iniş gerçekleştirmişim. annemlerin aklı çıkmış beni bulana kadar, o ayrı. akşam 8'de eve elimde kuru bir şemsiyeyle döndüğümü gören annemin yüz ifadesi paha biçilemezdi.
daha küçük bi çocuktum sanırım 7 yaşındaydım.Birinci sınıfa gidiyordum ve sabahçıydım haliyle uykusuz kalıyordum.Sanırım bir gün erkenden uykuya dalmışım olmalıyım ki gece yarı uyandığımda uykum kaçmıştı.Annem ve babamın odasından ses geliyordu ve lamba açıktı. bende uyumadıklarına sevinerek yatak odalarına girdim.Gördüğüm manzara bana öyle çok sorular sordurmuştu ki,günler boyu annem ve babama ayrı gözle bakmıştım.Özellikle şu soruyu hiç unutmuyorum.'Babam bunu anneme nasıl yapar,anneme nasıl acı çektirir!'.Utancımı hala unutamam.
9-10 yaşlarındayken her okul çıkışı mahalle maçlarına giderdik. Rezalet bir futbol anlayışım olmasına rağmen topu olan çocuk modeline uyduğumdan her maçta en kötü defans bölgesinde oynatılırdım.
Bu tip organizasyonlara katılmış arkadaşlar iyi bilir suyun önemini. Terli terli eve su içmeye gidenlerin zatürre sebebiyle bir daha dışarı salınmadığını da bilirler. Ee Hâl böyle olunca da su ihtiyacını başka yerlerden karşılamak gerekiyor.. O dönemler cepte para ne gezer. Dayıyorduk ağzımızı komşuların bahçelerindeki musluklara.
Yine bir gün toplu olarak gittiğimiz, gizli girdiğimiz bahçeden buz gibi beleş suyu yudumlarken uyuz bir ihtiyar elinde bastonuyla yakaladı bizi. Herkes bir şekilde kaçarken tabii ki sona ben kaldım.
Fırçayı yedik haliyle. Sürekli hırsız olduğumu söyleyip küfürler ettiğini hatırlıyorum. bastonu da bir yerlerime ittirmişti herhalde.
Elime bir kağıt kalem verseler hâlâ o adamın yüzünü çizebilirim sanırım. O kadar aklımda yer edinmiş, üzmüş beni.
Bodrumda anaokulundayim, babam o zamanlar issiz, dayimlarin yaninda yasiyoruz. Yilbasinda cekilis yapildi. Ben kiza parasizliktan faber castel kirmizi ve siyah kursun kalem aldim. Yani daha dogrusu annem almisti. Bir baktim ki herkes birbirine barbieler hediye sepetleri veriyor. Kiz acti bakti kalem tabi. Ben bunu istemem diye ogretmene sikayet ettiydi. O gunden sonra gitmek istemedim okula. Devlet okulu bile olsa bodrumda zenginler her yerde bacimm bacim.
ilk okul 5 de, sınıfın ortasında, ayakta altına sıçmış biri olarak, utanmanın ne demek olduğunu bilmediğinizi söyleyebilirim. ama olsun, ben o gün büyüdüm.
Muhtemelen 10-11 yaşlarındaydım. Okulda din bilgisi dersinde öğretmen abdestlerden bahsetmişti. Gusül abdestinin farzlarını öğretti.
Tek başıma yıkanmayı yeni yeni öğrendiğim zamanlardı. Banyoya girmiş leğenin içinde saatlerce keyif yapıyordum. O sırada komşu teyze annemi ziyarete gelmiş. Annem de ay sonunda gelecek kol gibi faturayı hatirlayıp bana seslendi çık artık diye.
"Gusül abdesti alıp cıkıyoom annee!" diye bağırdım. Komşu teyzenin attığı kahkaha hala kulaklarım da.
Bu da utancını yıllar sonra yaşadığım bir anımdır.
Sınıfta duygu diye süper güzel bir kız vardı. Çocukluk aklıya seviyordum onu. Bir gün örtmenimiz ders anlatırken içimden bir çılgınlık yapmak geldi. Yanımdaki piç çocuğa göstermeden, Deftere "duygu" yazacaktım. Sıra arkadaşım olan sıtkı da görmeden silecektim.
Bir heyecanla kocaman şekilde duygu Yazdım ve elimle kapattım derken bizim piç arkadaş farketti. Elimi kaldırıp okudu ve sınıfın içinde avazı çıktığı kadar "bitk deftere duygu yazdıı, bitk duyguyu seviyooo" Diye bağırdı.
Sınıfta öğretmen ve duygu dahil herkes yüzüme baktı. Bende o utanılası durumdan çıkmak için daha büyük bir sıvama yaptım. "O duygu değil. Yan sınıftaki duyguyu seviyorum" kimseden ses çıkmadı ve öğretmen dersini anlatmaya devam etti.
ortaokuldayken fotokopi parası veremediğimiz için kardeşimle birlikte sınıfa almamıştı öğretmen.
babam o zamanlar kömür ocağında çalışıyordu. işten agresif geliyordu. harçlık vermezdi pek. verdiğini de hatırlamıyorum.
