kar tanelerine dil uzatacak kadar susuzluğumu hissediyorum. gökten daha neler neler dilendim kimsenin bilmediği. siluetini çıkaran bulutlar ve seni omuzlarıma düşüren yağmurlar... bir karanlık odaydı ümitsizliğim. Ne zaman bir kapı aralanır olsa, arkasından güneş doğar, aydınlatırdı odamı. karanlık aslında ışığını kaybettiğin zamanlar acıtır. sonrası ise alışkanlık, nasır tutmuş ellerine batan iğneler gibi.
Karabasan dedikleri şu hasretin hüznü mü yoksa; geceyi zehir eden, nefessiz bırakan? mahşere kalan kavuşmalar öldürür erkekleri. sevda çok boyutludur. büyüklüğü görünür olmaz, derinliği ancak ehlinde saklıdır. bir çift mavinin kahrında kaybolurum. bir martının kanatlarında çırpınırken, bir sevdanın nişangahında can çekişirken bulunur yüreğim.
ama artık kaçma vakti gelmiştir bu odadan. hiç açılmayacak bir kapıya bakıp durmak boşuna artık. penceremden süzülen bir ayetle farkettim parmaklıkları ve mahkumiyetimi. artık kaçıyorum.
