Allah Resulü (sav), Veda Haccından döndüğünde rahatsızlandı. Rahatsızlığı şiddetlenmeden Usame b. Zeyd’i ordu komutanı tayin ederek babasının şehit olduğu yere (Mute’ye) Rumlarla savaşmak üzere yola çıkmasını emretti.
Ebu Bekir, Ömer, Muhacir ve Ensardan ileri gelenlerin de orduda yer almasını istedi. Niyeti bu orduyu Arap Yarımadası’nın kuzey sınırlarına göndermekti. Hz. Peygamber, sadece Hz. Ali’yi bu ordunun dışında tutmuştu.
Allah Resulü bu ordunun yola çıkması konusunda ısrarlıydı.
“Usame’nin ordusunu gönderin, Usame’nin ordusundan geri kalana Allah lanet etsin” buyuruyordu. (Üç kez aynı laneti tekrarladı)
Bir sabah hastalık Efendimizi sardığı sırada Bilal gelerek, ‘Namaz vaktidir’ dedi. Bu söz Efendimize duyurulunca, ‘Bir başkası namaz kıldırsın. Ben, kendimle meşgulüm’ buyurdu.”
Hz. Aişe ve Hafsa, babalarının bu görevi üstlenmesi için haber verme heyecanı ve telaşı içerisine girdiklerini gören Peygamber Efedimiz (sav) acelece giyindi. Açık emrine rağmen Ebu Bekir ve Ömer’in, Üsame’nin ordusuna katılmadıkları ortadaydı.
“Ali b. Ebi Tâlib ve Fazl b. Abbas koltuğuna girmiş, ayaklarını yerde sürüyerek camiye girdi. Ebu Bekir’in mihrapta durduğunu görünce kenara çekilmesi için mübarek eliyle işaret etti.
Efendimiz yerine geçip, YENiDEN tekbir getirerek namaz kıldırdı. O’nun kaldığı yerden devam ettirmedi.”
Namazdan sonra Ebu Bekir ve Ömer’i yanına çağırtarak;
“Size, Üsame’nin ordusu ile gitmenizi emretmemiş miydim?’ buyurdu. ‘Evet ya Resulüllah, emretmiştin’ dediler.
“Peki, niçin emrimi yerine getirmediniz?”
Ebu Bekir: ‘Ben gitmiştim ama sizi bir kez daha görüp ahdimi yenilemek için geri döndüm’ diye cevap verdi.
Ömer: ‘Ey Allah’ın Resulü, ben gitmedim. Çünkü sizin durumunuzu Medine’den gelen süvarilerden öğrenmek istemiyordum’ dedi.
Resulüllah (s.a.v.) üç kere: “Katılın Üsame’nin ordusuna, ondan geri kalmayın.” buyurdu.
