9 sene önce 8. sınıftaydım sınıflar arası turnuvada yarı finalde okulun en güçlü takımı ile karşılaşıp, ilk yarı toprak sahada 2-0 öne geçiriyoruz sonra sağanak yağış nedeni ile 2. yarı tatil oluyor. 3 gün sonra halı sahada devam ediyoruz 2. yarıya, ilk 10 dakika sonunda maç 2-2 oluyor. bütün enerjimizle büyük savaş verip maçı 10-4 kazanıyoruz. O yorgunluk ve zafer sarhoşluğu ile eve dönüp sıcak duştan sonra uyuya kalıyorum, bir uyanıyorum dışarıdan sesler geliyor arkadaşlar kapıyı çalıyor beden hocası finali oynatıyormuş arkadaşlar beni çağırıyor, hemen fırlıyorum yerimden koşa koşa sahaya geliyorum takım 4-0 yeniliyor. karşı takım aşık olduğum ve okulun son günlerinde aramızın baya açıldığı eski kız arkadaşımın sınıfı. O da maçı izliyor ve ilk yarı bitiyor. hemen oyuna giriyorum takımda kimsenin mecali kalmamış bende yorgunum hala ama sırf kıza inat maça asılacağım.. moral veriyorum takıma taktik dğeiştiriyoruz 2. yarı başlıyor 2 asistimle maç 4-2 oluyor ama benimde pilim çabuk bitiyor o kızı sevindirmemek için çok uğraşıyorum ama yorgunluk ve sıcaklık iyice baş gösteriyor artık, dayanamıyorum ve maçı 8-5 veriyoruz. kaybetmenin, o'na kaybetmenin acısı hiç unutulmuyor..
lisede din yazılısına girdik hoca sınavda meleklerin özelliklerini sormuş kız arkadaş kopya çekmek için bana dönüp sordu bende ona melekler kılıktan kılığa girer dedim bi 5 dk sonra onun kagıda baktım ki keske bakmasaydım kız arkadas kagıdına melekler kırıklığa gider yazmış gülmekten oldum kan kustum resmen hoca geldi kagıdı aldı tabi ama harikaydı yaa.
daha ben okula başlamamıştım, okul inşaat halindeydi yeni yapılıyordu. oralarda top oynarken birden topumuz inşaata kaçtı...ee, şey yok benim okul anım...
yanlış hatırlamıyorsam ilk okul 3.sınıfa gidiyordum, hoca beni tahtaya kaldırmış ve 8'leri çarpım tablosuna göre saymamı istemişti.** başlamıştım saymaya, 8 kere 4 30 demiştim. hocanın bana aniden attığı tokadı dün gibi hissedebiliyorum. hayatımda yediğim ilk tokattı belki, onun gibiside olmamıştı. kimseyi suçlayamıyorum tabi.
Ortaokuldayız, okulun da son günlerinden. Kalan devamsızlık haklarının cayır cayır kullanıldığı zamanlar yani. Aşağı yukarı otuz kişilik sınıfta yedi-sekiz kişi var. N'apılır? Tabi ki hocayla birlikte oyun oynanır.
Sessiz sinema oynuyoruz. Aslında kesin hatırlamıyorum afedersiniz üzerinden dokuz yıl geçmiş ama, sessiz sinema oynuyor olalım.
Ben ıkına ıkına anlatıyorum, ardı ardına tahminler geliyor falan, sınıfta sessiz bir kız vardı adı hatice. Sivaslıymış, babası biraz işsiz güçsüz bir adam. Haliyle fakirler, kız da öyle gözü açık biri değil sürekli ezmişler. Neyse bizim hatice bildi anlattığım filmi. Ben de esprili olsun dedim, elimle tahtaya gelmesini işaret ederek, tam üstüne bastın anlamında,
-kaldır ayağını, dedim.
Espride komik bir şey yok. Bildiğiniz iğrenç ergen esprisi işte. Ama o sahneyi şimdi hatırlıyorum da, espriyi anlamayınca gülmüşlerdi kıza. O da utancından tahtaya çıkamamıştı.
Benden hoşlanıyordu hatice. Sınıfın en sessiz çocuğu, turuncu turuncu saçlar da var. Bunu şimdi anlıyorum. Sürekli başka kızlara benden bahsetmesi, geziye gittiğimizde falan yanımdan ayrılmaması. Kompleks yapmıyorum, bir insanın sizden hoşlanmış ya da hoşlanıyor olması marifet değildir. Sadece diyorum ki ben bunu yeni farkedecek kadar odun olmasaydım keşke.
Kız o sene bizle birlikte okudu, dönem bitince gitti.
Yok senin vasfettiğin dilber bu şehr içre Nedim
Bir peri-suret görünmüş bir hayal olmuş sana
ilkokuldaydık. Küp konusunu işleyecektik. Yarın küp çizip gelin dedi öğretmenimiz. Bir arkadaşım evindeki turşu küpünü çizip getirmişti büyük bir heyecanla.
