küçükken aceleyle koşturuyordum, o ara bir giyim firmasının kaldırımda duran mankenine çarptım. çok şiddetli değildi ama dönüp özür diledim ayak üstü. sonra bir baktım kansız cansız mankenmiş amk. bir kaç kişi gülecek gibi tip tip bakınca bastım gittim bende.
bir de iş yerinde çalışırken elektrik faturası ödemem söylenmişti. caddede atm var oradan hallet dedi patron bende olur dedim çıktım. biraz sıra bekledikten sonra bir kaç işlem yaparak ödemeye çalıştım yok amk olmuyor, bir şeyler uyuşmuyor sürekli hata veriyor. baktım kuyruk git gide artıyor iyice panik yapmaya başladım. sonra yapamayınca bankaya gidip görevli çağırdım ona yaptırdım amk. meğerse elektrik faturası için igdaş'a basıyormuşum yarım saat. koşarak uzaklaştım. *
Kendi adima yaptigim en buyuk mallik, dun aksam oynanan bir mac hakkinda bir sonraki gun kritik yapilirken, 'mac hala oynaniyor mu?' Demekti. Yaklasik bir hafta insanlar beni gordukleri yerde iseyene kadar gulmustu.
Olayin ustunde nerdeyse 5 yil gecti, ama hala unutlmadi amk.
Olay dolmuş duraklarında geçiyor. Değnekçi dolmuşa binen insanları "Yandaki araba, bu arızalı." diyerek uyarıyordu. Ben ise bunu duymuş, ancak adamın ne demek istediğini dalgınlıktan ötürü anlamamıştım. Yanlış dolmuşa bindim, ve en ön koltuğa kuruldum. Şoför önce ters bir bakış attı ve akabinde "Do you speak Turkish?"* diye sordu. Ben de "Çok garip lan, Türkçe bilmeyen dolmuşçu." diye içimden geçirdim ve son derece artist bir aksanla "Yeah, I can speak Turkish, how can I help you sir ?"* dedim. Dolmuşçu "Türkçe biliyon da ne diye biniyon o zaman?" diyerek bana hayatımın ayarını verdi. Halen daha aklıma geldikçe utanırım.
yıllar önce kayseriye amcamın cenazesine otobüs ile gidiyoruz. kızkardeşim, ben ve 4 yaşında yeğenim. koltukları 3 yerine 4 tane aldık. önlü arkalı alınan koltuklarda rahat edilmek amaç edilmiştir.
neyse,
yan tarafta bulunan kız ile tatlı tatlı keşişiyoruz. o zaman tablet-cep telefonu yok. uzun yolculuklarda insan iletişimi zorunlu olmakta..
akşama doğru yeğenimle oturmaktayım. insanı çıldırtan soruları "şuna bak, bu ne şu ne?" sorularına ya sabır çekerek cevap verirken kızkardeşim ön tarafta uzanmış uyuyor.
bir ara ayak ayak üzerine atayım derken karın ağrımamın sebebi olan gaz(ne gazı lan, bildiğin osuruk amk) part etti.
yan tarafımda olan kız kafasını çevirip baktığında yeğenime "aaaa yapma canım, ne kadar ayıp" diye kızın duyacağı osuruktan az bir volümde yeğene tatlı sert çıkıştım.
yeğen oturduğu koltuk üzerinde ayağa kakıp "anne anneeee" diye seslenirken ben kıza dönüp "çocuk işte" tebessümü atarken kızkardeşim "ne var" cümlesini bitirmeden yeğen " anne yaaaa! dayım osurup suçu benim üzerime atıyor" demez mi?
kayseriye kadar başımı koltukların arasına gömerek devekuşu yolculuğu yaptım.
Ilk çıktığım kıza hiçbir şey yokken daha doğru düzgün bir arkadaşlığımız bile yokken herkesin içinde seni seviyorum demiştim. 1 hafta okula gidememiştim. Ama sonradan baya işime yaramıştı. Hatırlar gülerdik. O olayı hatırladıkta bana daha çok yakınlaşırdı şapşalım benim diye. Güzel günlerdi. Hatırlayınca şimdi yine hüzünlendim. işte demekki daha çok bağlanıyor zannediyormuşum meğersem tek taraflıymış.
7. Siniftayken necip fazil siir dinletisi yapiyorduk okulda. Bana kaldirimlar siirini vermislerdi. Ne kadar guzel okusamda serseri kelimesini soylerlen agzim kulaklarima variyordu ve kahkaha atmamak icin kendimi zor tutuyordum. O buyuk gun gelip catti tum okul konferans salonuna toplandi. En onlerde de bizim siniftan cok siritan bi kiz. Ben sahneye beyaz elbisemle hizli birseykilde cikinca hizimi alamayip dengemi kaybettim kendimi haciyatmaz gibi hissrttim. Sonra siiri okumaya basladim. Biri benim biri de serseri kaldirimlar derken arkaasim guldu ben de kikirdamaya basladim. Bu seer okulun ogrencileri sesli bir sekilde guldu. 1dakikalik gulme molasindan sonra ben siire devam ettim.
Ygs mi önce LYS mi önce yapılıyo bilmediğimden dolayı lys'ye çalışarak(!) ygs'ye girmem. Dershane, okul hepsine sözde gittiğim halde durumdan habersiz olmam. işin kötüsü sınavdan çıktıktan sonra da durumun farkına varmamam. Ve en vahimi hukuk okumam. Şimdi onlar düşünsün.
