Barfiks çubuğa zıplamıştım. Elim kaydı ve sırt üstü yere düştüm.5-10 saniye nefessiz kaldım. Hala barfiks çekerken çubuğa tutunmak için zıplamam. Büyük bir fobi oluşturmuştur bende. Aynı olay saklambaç oynarken de gelmişti başıma. Dolabın üstüne çıktım ve düştüm. Nefessiz kalmıştım yine. Dikkat evde denemeyiniz.
Fenerbahce icin 5 kisiyle birden tartismaya girip(tarih hocam da dahil) hepsine cevaplarini geciktirmeden verdikten sonra sinirden titreyerek agladigim an
nasıl bir takim sevgisi ben de anlamiyorum. Ama sanirim sadece takimim icin degildi.
anlatılabilenleri ve anlatılamayanları olmak üzere ikiye ayrılan anlardır. anlatılabilir olanlar küçük tebessümleri yahut hafif kalp kırıklıklarını hatırlatan anlarken, anlatılamayanları ise büyüten anlardır. bazen yazıktır, bazen keşke, bazen de herşeye rağmen iyi ki... hiçbir zaman tereddütsüz iyi değildir lakin. boğaz düğümleyen, inkar edilmek istenenlerdir...
Universiteler arasi satranc turnuvasinda rakibimin bir ara 10 saniyesi kalmıştı hamle sirasi ondaydı. Icimden geri geri saydigimi ve salakça yenildigimi yine de maç sonu kızın "ağlayacaktım tebrik ederim" demesini hiç unutmam.
hiç unutmadığım bir an yazayım buraya unutmak üzereyim çünkü bahçelide big bang de otururken onun yanımızdan geçip gidişi..... Ve arkadaşımın fark etmesi..... Ben fark ettiğimde çok geç olmuştu.
