sene 2003. üniversite hazırlıktayım. kıbrıs'tan ankara'ya kaçak geldim evdekilere haber vermeden ve arkadaşımda kalıyorum. gelirken kıbrıslı yeni tanıştığım bir çocuk benden kameralı nokia telefon istiyor. o zamanlar kameralı telefonlar çok yeni. çocuğa tamam gardaş olur yatır benim hesaba 550 milyon ben sana alırım diyorum ama içimden de o kadar da salak değildir herhalde yatırmaz diyorum. Ankara'dayken bir telefon hop para hesabında diyor. ben 3 günlük tatilimi bir haftaya çıkarıyorum ve tabi elemanın parasının bir kısmını yiyoruz. derken elimizde kalan para tam tamına 120 milyon lira. ama çok fena gurur yaptım bu çocuğa telefon almadan gitmeyeceğim. tarih tam olarak 07.12.2003. hiç unutmuyorum öyle bir gavur ayazı var ki Ankara'da anlatamam. Yaşayan bilir tabir-i caizlik bir durum yok sümüğün donuyor. arkadaşla emek 4. caddede bir kahveye kapanıp 4 saat bahis çalışıyoruz. o zamanlar öyle iddaa vs. yok. kıbrıs'ta Türkbet diye bir firma var. atm'den havaleyle parayı yatırıp hesaba işletiyoruz. maçlarımız ise inter-Perugia , Schalke-Mönchengladbach, Sampdoria-Siena ve son maç gece maçı Valencia-Atletic Bilbao. Son maça kadar tüm maçlar ev sahiplerinin 2-1 galibiyeti ile bitiyor ve Valencia maçını beklemeye koyuluyoruz. Ama içimden de çekirge 3 kere zıpladı patlamayız inşallah diyorum. Valencia'nın efsane kadrosu var o zamanlar. Kalede Canizares, defansta ayala-marchena-carboni, orta sahada albelda-baraja-jorge lopez, forvette mista ve juan pablo aimar. tabi Atletic Bilbao'da boş takım değil. Aranzubia, del horno, prieto, ezquerro, etxeberria gibi sağlam topçular var. ilk yarı 1-0 Valencia üstünlüğüyle bitiyor. bizim keyifler yerinde tabi. ancak ikinci yarı başlıyor ve 52'de durum 1-1'e geliyor. hay anasını falan derken 65'te Valencia maçı 2-1'e getiriyor. kaldı sayılı dakikalar gelsin paralar diyoruz. 86. dakikada Valencia penaltı kazanıyor ve olay bitti diyoruz biz. evde bir bayram havası. ama gel gör ki Baraja kaldırıp kalecinin üstüne çalıyor topu. vay babanın amk senin diyoruz ama nafile. sancılı son dakikalar başlıyor bizim için. bir ara arkadaşın annesi odaya girip ne oluyor oğlum dediğinde, çık anne çık ben öss'de böyle heyecanlanmadım dediğini hatırlıyorum arkadaşımın. uzatma dakikalarında saçma sapan bir pozisyonda Atletic Bilbao lehine çalan penaltı düdüğüyle dünyalar başımıza yıkılıyor. keşke ölsek diyoruz. ama o an bir mucize oluyor ve efsane kaptan Canizares direğin dibinden çıkarıyor penaltıyı. resmen evi yıkıyoruz öyle bir sevinç var. az önce sövdüğümüz orta hakem korneri kullandırmadan maçı bitiriyor. 570 lira cukka yapıyoruz. kıbrıslı gardaşcığıma bir telefon alıyorum hatta kalan parayla bir de efsane telefon 8210'dan alıyorum kendime. aradan 11 yıl geçti neredeyse ama bu anımı ölene kadar unutmayacağım sanırım. işte öyle bir şey sözlük.
