zamanın yıpratıcılığına umutsuzca karşı koymaya çalışmaktır. bir çırpınıştır, can çekişircesine...
her sabah gün ışığıyla birlikte içime dolan bir korku:
"gerçekten silindim mi artık onun hatıralarından ?"
sonra çiğerlerim patlarcasına bir çığlık; kimsenin duymadığı, sessiz bir çığlık:
"ben hala burdayım ! hala hayattayım ! çok yara aldım ama hala savaşıyorum !"
ama sesim kayboldu yine zamanın koridorlarında. ne yapsam, ne etsem de duyurabilesem kendimi tekrardan ona ? koşup gitsem mi yanına ? yoksa bir telefon mu etsem ? ondan gelen bir "merhaba" bile ısıtmaya yeter içimi. yeter soğuyan ümitlerimin buzlarını eritmeye, bir süreliğine de olsa. peki sonra ?
unutulmamaya çalışmak zamanla savaşmaktır. ne yazık ki zaman hep kazanır. ama bu çaresizliktir insanı don kişot yapan; kaybedeceğini bile bile savaşa sokan...
en sanal haliyle msn'e her girdiğinde onun bir şeyler yazmasını beklemek veya sizin yazdıklarınıza cevap vermesini beklemektir.
selam yazması bile sadece bir gününüzü daha iyi yaşıyabilmeniz için güzel bir neden sayılır.
oysa sizin onu sevdiğiniz gib sevmemektedir belki bir arkadaş belki bir arkadaştan daha da uzak... bu sorunun cevabını bilmeden belki de gurursuzca, yapılan tüm haksızlıkları bir kenara itip her gün sizi unutmaması için bir kez daha çırpınırsın. oysa bir kanadı kırılmış kuşun uçabilme ihtimali gibidir. sadece sizin sevginiz vardır karşı tarafta dengeyi sağlıyacak bir sevgi yoktur.
kızabileceğiniz bir nedeniniz bir suçlunuz bile yoktur çünkü siz sadece kendi kendinize sevmişsinizdir. bir umut veren yoktur etrafınızda.
belki de çoktan unutlmuşsundur ama senin haberin yoktur.
seven bir gönlün ayrıldığı aşkı için tekrar birleşirsek umudu ile çırpınışları, bir askerin çarşıya çıkar çıkmaz arkadaşlarını araması, bir bebeğin ilgisiz kalınca yaptığı afacanlıklar, bir kedinin bazen bilerek sütü dökmesidir.
