hatırlanmamak, defterden silinmek.
hepimiz zaman zaman bize değer veren kişilere yanlışlar yapmışızdır ve vefasızca da unutup gitmişizdir. açıkçası çokta aklımıza gelmemiştir onun ne durumda olduğu taki ,bu durum bizim başımıza gelene kadar..
unutulmak, onur kırıcıdır, ezer insanı hatta kendine güven kaybıdır, acıdır, acıtır insanı. bazı şeylerin anlaşılması için illede başa gelmesi gerektiği gibi bunuda anlamak için illede yaşamamız gerekir anlatılmakla olmaz kimse bu ezici hissi tahayyül edemez.
unutulmak beraberinde bazı düşünceleride yanında getirir mesela anne özlemi gibi..
sezen aksunun o mükemmel şarkısı gibi..
kan ter içinde uykularından uyanıyorsan eğer
her gece
yalnızlık sevgili gibi boylu boyunca uzanıyorsa koynuna
olur olmaz yere ıslanıyorsa kirpiklerin artık
her şeye
anneni daha sık anımsıyorsan hâttâ anlıyorsan
kalbini bir mektup gibi buruşturulup fırlatılmış
kendini kimsesiz ve erken unutulmuş hissediyorsan
içindeki çocuğa sarıl sana insanı anlatır
en umursamaz insanin bile canini sikandir. dahasi, unutan en umursanmayan insan olsa da, unutulmak gene can yakar.
hele bir de senin en "kiymetlim" dedigin, basinin taci yaptigin insanlar seni unutuyorsa iste o zaman bu durum daha da can sikici bir hal alir. kendini aptal gibi hissedersin. "vay be.. ben buna mi bu kadar deger vermisim, ne kadar aptalmisim" diye kendi kendine kizarsin.
en buyuk kaziklari atanlar cok deger verdiklerin olur zaten. sen tepene cikartirsin ellerinle, o ise kafanda tepinmek ister bir sure sonra. hevesini alinca da iner gider, kendi kendine. sen de gidisini izlemekle yetinirsin, cunku elinden baska bir sey gelmez. velhasilkelam, kotudur kotu.
eğer unutan kişi,kayda değer biri değil ise çok da önemli olamayan konu.ama olay çok önem verdiğiniz biri tarafından gerçekleştirildiyse "ben ne yaptım da böyle oldu" diye düşündürecek durum.
güneşin doğup batması kadar gerçektir... unuttuğumuz onlarca insan varken unutulmaktan korkmak ise hepimizin yaşadığı garip bir çelişkidir...
unutulmamak için yanlış bir çağ da yaşıyor olsak da, yüzyıllar sonra bile hatırlanmak için bi'şeyler yapmanın bir yolu vardır...
ve bazen çaresizce gidenlerin sözlerine inanırız... "seni asla unutmayacağım..." insan oğlunun en büyük yalanlarından birisidir... hepimiz kalıcı bi'şeyler yapmadığımız sürece unutulmaya mahkumuz...
--spoiler--
hadi unut beni, hatırlamanı gerektirecek kadar değerli bir iş yapmadım...
--spoiler--
mezarınıza son toprağın da atılması demektir. sonrası zifiri karanlık..
hayır korkmayın; bedeniniz hala sağlam. çünkü tahmin ettiğinizin aksine sizi daha hayattayken gömdüler. unutuldunuz; artık sadece birkaç belli belirsiz anıdan ibaretsiniz onlar için. dünya hiç bu kadar dar olmamıştı değil mi? hep akıllarda kalacağınızı, yıllar boyu yaşatılacağınızı düşündünüz oysa. evet siz o mutlu yalnızlardan değilsiniz; bitap düşmüş silik yalnızlardansınız.
şimdi, adınızın bir defa bile anılmayacağı sonsuz bir gelecek bekliyor sizi. onların akıllarına gelmek için yalvarsanız da yakarsanız da siz koca bir hiçsiniz şu andan itibaren. peki hakediyor musunuz sizce unutulmayı? ne yaptınız ya da yapmadınız da unutulmaya mahkum oldunuz?
muhtemelen siz fazla fedakar biriydiniz. kendinizden ödün bile vererek o'nun iyi hissetmesiniz sağladınız. yeri geldi onun yerine bile ağladınız. siz iyi biriydiniz; unutulmayı kesinlikle haketmediniz. ama acı bir şekilde size bu layık görüldü. fedakarlıklarınızın ve iyiliklerinizin cezasını çekiyorsunuz.
oysa kötü biri olmak vardı değil mi? lanet edilerek olsa bile anılmayı garanti altına alabilirdiniz hiç olmazsa. yine de üzülmeyin; sizi birileri her zaman anıyor ve düşünüyor. fakat o birilerinin nerede oldukları daima meçhul. yine de siz onların varlığına inanın; zaten hayatta kalmanızı sağlayan son umut da bu değil mi?
unutulmak bazı insanların su dunyadaki en buyuk korkularından biridir bazılarımız için belki en buyugu.
sonsuza kadar hatırlanmak pek buyuk bir olasılık degıldır belki ama herkezin hatırlamak istedigi insanlar vardır elbette. belki eski bir dost, belki yazlıkta tanıstıgın 3-5 arkadas ve o guzel gunler, belki ellerinden ucup gitmis olan sevgili, unutulmak zordur istenmez ve dusuncesi bile korkutur.
hayatta yaşanabilecek en kötü şeylerden biri.. unutulmak insana derin bir acı verir ki bu acı hiç dinmez ..keşke tanrı unutmayı ve unutulmayı ortadan kaldırsaydı .. ama kaldırsaydı acıları da unutup yaşama dönemezdik bu dünyada herşeyin bir nedeni vardır unutulmanın bile ..
hayatta en çok hüzün veren olaylardan birisidir. en çok güvendiğiniz arkadaşınız, sevgiliniz, hatta bazen aileniz bile unutabilir sizi. gerçekten zor bir durumdur. telefona bakakalırsınız biri sizi arasın diye. unutulduğunuzu anladığınızda aslında çoktan dünyada yapayalnız kalmışsınızdır. bazen geceleri çıkıp sokakta tek başınıza yürür, geçen zamanları düşünürsünüz. eski arkadaşlıkları, eski dostlukları... unutulmak zordur, zor olan acıdır...
aslında olmayan bi durum. unutulmak yoktur da vefasızlıktan aranmamak ya da unutmaya çalışmak vardır.bunun hissettirilişinde insanın kaldığı hali açıklayan kelime.
