Oguz atayin insanin tuylerini diken diken yapan bir oykusu. Beynimizin cati katinda insani yiyip bitiren dusuncelerin bir ölüyle hayat bulmasi kadar trajik bir hikaye. Bazen ölü bazen ölüyu cati katinda unutan olsak da dusundugumde hangisi olmanin daha iyi olabilecegine karar veremedigimi farkettim. Belki de ikisi de bizizdir.
aramızda edebi eserler verebilen kısıtlı yazar topluluğunun bir üyesi olan yazar.
kendisine edebiyat hayatında başarılar diliyor ve devamının gelmesini bekliyorum. belki imzalı olarak bir kitabını tarafıma kargoyla yollar ben de iş arkadaşlarıma gururla gösteririm "aramızdaki cevherlerden biri" diye.
Işığın altından kaçmaya çabalayan bir hamamböceği takıldı gözüne, kendine geldi. El feneriyle izledi böceği: çirkin yaratık, yukarı çıkmaya çalışıyordu ağlara takılarak. Böceğin ayakları, elbiseyi parçalar diye korktu. Yıllar geçmişti, küçük bir dokunuşa dayanamazdı, kim bilir? işte, boynundan yukarı doğru çıkıyor, yanağında biraz sendeledi: sakalı biraz uzamış da ondan; zaten her gün tıraş olmayı sevmezdi. Yanaktan yukarı çıkan böcek, şakağa doğru gözden kayboldu. El fenerini oraya tutsam mı? Hayır. Korktu; fakat yarı karanlıkta kurşunun deliğini gördü. Titreyerek geri çekildiği sırada, aynı delikten çıktı hamamböceği: bacaklarının arasında küçük, pürüzlü bir parça taşıyordu. Dehşete kapılarak feneri deliğin içine tuttu: ışınlar, kafatasının iç duvarlarında yansıdı. Eyvah! Böcekler beynini yemişlerdi, en yumuşak tarafını. Belki de hamamböceği son parçayı taşıyordu. Kendini tutamadı: Seni çok mu yalnız bıraktılar sevgilim? dedi. Aşağıdan, başka bir deliğin içinden sevgilisinin sesini duydu.
"Bir şey mi söyledin canım?"
Elini telaşla kitap sandığına soktu. ''Hiç!'' diye karşılık verdi aceleyle. Kendi kendime konuşuyordum...
