bir nazi için türklük ve "ibnelik" neyi ifade ediyorsa, unutmayan için de kürtlük ve ibnelik aynı şeydir.
ama kendisi bir alman ırkçısıyla anlaşamaz, çünkü bir alman ırkçısı bir türk ve "ibneye" nasıl bakıyorsa öyle bakacaktır kendisine.
burada başkalarını yaftalayarak ektiği nefret tohumunu hak ediyor mu? hayır, çünkü bu öyle bir şeydir ki biri için bile desteklerseniz bu muameleyi, siz de o auschwitz treninin makinistisiniz demektir.
yüce türk ülküsünün içi hava dolu, komik ve anlamsız. almanya'da doğsaydı türklerden nefret ediyor ve solingen'de yakılanlar için "ama..."lı mazeretler uyduruyor olacaktı. en bi' alman, en bi' ari olacaktı milletinin. o zaman da fikir değil nefret üretecekti.
not: bu arada dünyada en çok kitabı yaktıran hitler'in kitap okumadığını mı sanmıştınız?
hakkında bu kadar entry yazılınca ne oluyor yahu diye baktığım, yazdıklarına anlam veremediğim yazar.
efendim şöyle ki;
kendisi nerelidir bilmem, ilgilenmem ama ve lakin
"malum, ilkokul öğretmenim, ortaokulda ve lisede bir çok hocam hakkarili, ağrılı, mardinliydi de."
bu cümleyi kurabilecek kadar nefret dolu olmasının nedeni nedir bilemedim. bir türk-kürt olayıdır almış başını gidiyor. siz "doğulu" olan her insanın kürt olduğunu mu sanıyorsunuz mesela? gerçekten önemli bir soru bu. ama bundan daha da önemli bir soru; her kürdün pkk li olduğunu mu sanıyorsunuz?
işte bu mantık yüzünden işler arapsaçına döndü bu ülkede. bu hale getirmek için çok çaba gösterildi ve nihayet bu çabayı gösteren şerefsizlerin istediği oldu.
şimdi görülen manzarada gelinen nokta; yazık!
gerçekten çok yazık.
neden?
okumuş, görgülü, bilgili insanların bile bu düşüncelere sahip olması yazık. siz bunu yaparsanız, başkaları neler yapmaz?
ki görüyoruz işte neler yaptıklarını. aynen devam edin bu şekilde. insanları kategorize edin, etiketleyin, aşağılayın...
"kişinin bazen herşeye katlanıp içindeki güzel olan duyguları korumak pahasına yapması gereken son şeydir. fakat...
zordur. güçtür. acıtır...
ama unutulmalıysa eyer hiç başlanmamış sevgili ile içilen akşamüstü kahvesi tadındaki yaşanmışlıklar unutulmalıdır.
zamansız mekanlarda sorgulamaya sebepse varoluşunun nedenini ve ağlamak gerektiriyorsa eyer sebepler unutulmalıdır.
nefes yerine kan çektiriyosa içindeki masum çocuğun küççücük yüreğine ve öldürüyorsa yavaş yavaş... unutulmalıdır.
zamanı uzun ve ağır yapıyorsa ve buğgay tanesi kadar bile olsa yeşerebilme umudu bırakmıyorsa kül olmuş yüreğinde unutulmalıdır.
unutulmalıdır... sevilmek yoksa, korkulmuyorsa hiç bir şeyden, güç sınırsızsa, unutulması gerekiyorsa...
başka çaresi yoksa... geriye yapacak bir tek bu kaldıysa...
unut sadece unut ve düşünme bir daha. sadece unut...
unutmalısın başka bir yolu yok bunun ne kadar kızssanda bağırıp çağırsanda isyan etsende kendini dovsende... perişan olasan da... unutmalısın... "kalbim unut bu siiri". başka hiç bir yolu yok bunun."
ver, eğlenceli oluyor da sağa sola etiket yapıştırıp dururken, aslı astarı olmayan ithamlarla insanları yaftalarken nedense hiç "bel altı" vurmaktan bahsetmiyor bu yazar.
şimdi bu nasıl "delikanlılıktır" ki sağa sola talkım verirken kendi salkımları götürmektedir?
içinde pekeke, kansız, kanı bozuk, taşnakçı veya pontusçu geçmeyen bir cevabı olsa keşke bu delikanlılıkla ilgili ikiyüzlülüğü açıklayabilecek tavrın. ama olmayacağından eminim.
birine söyleyeceği lafı, dolaylı yoldan değil, doğrudan söyleyen yazar. birine söylenmesi gereken bir şey varsa, başka başlıkları alet etmeden söyler...
dokuz köyden kovulsa da onuncuda yine doğru söyleyeceğine inandığım yazar. inandığının, hissettiğinin peşinden gitmesini bilir. (bkz: anlamayanlar sussun anlayanları dinlesin) *
sevgisine mazhar olanlara gül bahçesi vaad eden * güzel insan. kapak koleksiyonu hediye ettikleri ise üzülmesinler kötü bir niyeti yok sadece eğleniyor.
kendisi portekizli bir ailenin ortanca ulkucusu olarak dunyaya geldi. madrid ulku ocagi'nda ortaokul egitimi alip kisa zamanda reisinin gozune girmeyi basarip mevkisinde yukseldi. en buyuk eseri bugun avrupa'da hala tartisilan "agri dagin etegine sican teroristler" baslikli makalesidir.
başlıklara bakıpta, neye ya da neyi yazacağını değil, nasıl yazacağını bilen yazar. yazmak geriye bir iz bırakmaksa eğer, bende bir izi var artık. yazmanın kaygı işi olmadığını bilen, bunu bilmeyenlere inat iyi yazan kadın derim ben. saygıda sunarım.
steril yazar. kendisinin bile anlayamadığı tuhaf bir koruma kalkanının arkasından yazar. hani annesinin sokağa arkadaşlarıyla oynamaya göndermediği çocuklar vardır: hastalanır ya da yaralanır diye. onlardan biri işte. ömrü o pencere önlerindeki saksılarla geçecek. yazık!
bir de şu var: "dalaşmak" eyleminin işteş çatılı bir eylem olduğunu en az benim kadar bilir. ve bilir ki bir köpek, dalaşmak için her daim başka bir köpeğe muhtaçtır.
