Kimsenin bir şey unuttuğu yok. Unutmuyoruz uyuşuyoruz.
Unutmak istediğimiz şey bir şarkıda bir gülüşte bir fotoğrafda bir parfüm konusunda bir şiir mısrasında kendini hatırlatıyor..
Normal bir şeydir. Anormal değildir. insanız ve hafızamız mevcut malumunuz. hayatımıza giren, iz bırakan bir insanı da hiç olmamış gibi unutmamız imkansızdır. insan alışır ve artık unutamadığı o şey onun için önemsizdir. Her neyi unutmaya çalışıyorsanız ölçün tartın mantıklı bakmaya çalışın ve kesinlikle kaçmak yerine bam bam yüzleşin.
Okuduğum kitapta beyinde depolamaya atılan bilgilerden duygusal bağ ile depolananlarin kalıcı olduğunu söylüyordu. Duygusal bağ sadece duygusal ilişkilerde değil, yaşanmış aci anılarda da bulunabilir. Bir dostunuzdan aldığınız bir hediye de duygusal bağ ile zihinde anlamlı bir sembol olarak kalır.
Unutmak denilen aslinda zamanla önemsenmeyen fakat zihinde de yer kaplayan tıpkı bir misafir gelir diye hiç acilmayan ama hep yerini koruyan bı bardak seti gibi gereksiz bilgilerin alan kaplaması durumudur. Önemli olan hala unutulmayan o bilginin sizin için değerli olup olmadığıdır.
vefat eden anneyi mi? yoksa 5. sınıftayken gözlerini her gördüğümde göğsümde bir yanma hissettiren kızı mı? çok sevdiğim, yaşanmışlıklara, söylenen ve verilen onca söze rağmen yüzyılda bir denemeye cesaret edebileceğim bu derece sağlam duyulan güveni bir gecede yıkarak terk eden sevgiliyi mi?
sevgili sanırım, zira başka odak noktanız olmuyor sizin genelde..
bazı insanları yaptıkları, hissettirdikleri ve en önemlisi de söyledikleri için cidden unutmak mümkün olmaz. ancak yukarıda bir arkadaş çok güzel bir şey demiş.. "dersini çıkarmayana rahat yok".
şu hayatta akıntıda öylece sürüklenip şanlı kişisel tarihinizi bir an olsun sorgulamıyorsanız siz boş yaşarsınız. giden gelene lanetler okutur aslında tam aksi olması gerekirken.
her vaka, her insan, her sevgili ve yaşantı birer tecrübedir. en güzeli de en çok sevmiş olanı da. ama sorsak hepsi de çok sevmişti. gariptir, hep biz en çok sevmişizdir, en iyi bizizdir, en temizi, en güzeli, en mükemmeli..
aslında hayat bu derece sabit değildir. bir çizgi halinde ufka yolculuk yapamazsın, ara sıra sislenir ortalık, bulutlar gelir gider ve genelde yağmur yağar ama çok nadiren gökkuşağı çıkar.
hayat mutluluktan ibaret değildir. mutlu olmak zorunda değilsin. ancak insan öyle bencildir ki hep kendisinin mutlu olması gerektiğini düşünür ve bu sebeple kötülük kişinin beklemediği bir olay olduğundan sansasyonel etki yaratır. çünkü biz hep mutlu olmayı umarız. ancak hayat mutluluktan ibaret değildir, her şeyi barındırır içinde ve hayatı bu haliyle kucaklayan insanlar için insanüstü bir mutluluk çok da uzakta değildir.
diyeceğim odur ki, sen özel değilsin, o çok sevdiklerin de. dünya senin ve onun üzerine kurulu değil. sen türünün hayatta var olma çabası için üreme kısır döngüsünün basit bir basamağısın. hülasa her kim girerse girsin hayatına, sana ne verirse versin bunu olgunlukla bir tecrübe olarak alıp ileriye daha sağlam adımlarla ilerlemelisin. elbette unutmayacaksın balık hafızalı mısın sen? ancak kıymette bir yük kalmayacak. sadece yapılanlar puslu bir şekilde zihinde öylece duracak. ve sen her yaşantıyı tecrübe olarak alıp kişiliğinde bunun bir yansıması olarak var edeceksin ve bütün bu bilgilerle bir otokontrole sahip olacaksın.
geçmişte halen hatırdan düşmeyen; nefret ettiğiniz veya sevdiğiniz bütün insanlara içinizden şunu söyleyin: seni affediyorum... seni affettim. selametle.
içtenlikle söylendikten sonra negatif veya pozitif hiçbir değere sahip olmadıklarını göreceksiniz.
