Belki acı çekeceğim,beynime saplanmış bir sancı gibi kıvrandıracak sensizlik beni ama unutacağım.Belki bir an elim telefona gidecek,hatta numaranı çevireceğim ve hatta telefonunu çaldıracağım.odanda çınlayan benim telefonumun sesi,bir an odanda dolaşmışcasına bana haz verecek,fakat sen daha açmadan kendime hakim olacağım,sesini duymamaya alıştıracağım kulaklarımı. Belki dokunduğun eşyalara dokunacağım kimi zaman . Yattığın yastıkta saçının bir telini arayacak ellerim ve gözlerim..
unutma eyleminin acı verici bir süreç olmasıdır. ama bence unutmak diye birşey yoktur. sadece zihinde arka plana atılır ama gerektiğinde hatırlanır. belki acısı soğur, birşeyler hissettirmez artık ama asla unutulmaz.
aklıma şu dizeleri getiren tespittir:
hatırlamak için kullanacağımız bir hafızamız varken,
unutmak için elimizde hiçbir şeyin olmaması;
hayatın bize attığı en büyük kazıktır..
