Üstad erdal Bakkal vecizesi.. üzerine iki laf etme terbiyesizliğini gösterdiğim için yakın beni..
bir şekilde devam etmek zorunda olduğumuz bir hayata sahibiz. intihar etmenin kısmen aptallık çoğunlukla ise erdem sayıldığı bir hayat. tabii burada intihara giden yolun hangi tür taşlarla döşeli olduğunu da dikkate alıyoruz.. "aaa yazık lan!" kalıbını kullanırken bile içten içe bir saygı duymuyoruz dersek yalan olur.. neyse konu intihar değil.. destek almak.. unutmak için destek almak.. biz burada unutulacak olanı "eski sevgili" olarak ele alalım.. artık günümüzde 15 yaşındaki çocukların bile eski sevgilileri var. bu nedenle içi büyük ölçüde boşaltılmış olan bir şeyden bahsetmek de boşa debelenmek gibi olacak ya neyse..
unutamıyorsan -ki ilk zamanları mümkün değildir bu- destek alacaksın.. bu destek profesyonel olabileceği gibi en yakın arkadaş veya dost tarafından sağlanabilir.. öyle ya en yakınında bulunan ve seni dışarıdan iyi gözlemleyebilen birisi bu unutma sürecinde size bir baston, yağmurluk, tekerlekli sandalye olabilir.. bu nedenle dostları olmalı insanın.. öyle çok fazla da değil.. bir iki tane yeterli.. her şeyini hiç sıkılmadan anlatabildiğin ve yine sana her şeyini aynı şekilde anlatan birileri.. bir eş, abi, kardeş, anne ya da baba değil ama bu.. sizden farklı biri olmalı.. sizinle aynı tarafa bakarken farklı bir şeyi görebilen (tabii bu bahsettiğim örneğe aile üyeleri de haizdir ama onlar her daim düşüncesini sizden yana kullanarak objektif davranamazlar).. hatalarınızı yüzünüze hiç sıkılmadan haykırabilen birisi.. var mı böyle birisi.. sırtınız yere gelmez arkadaş..
dostunuz değilim.. (çok şükür) bir-iki tane dostum var ve bir-iki kişinin dostuyum.. ama yine de bir iki kelam etmek isterim umutmak ile ilgili..
ilk başlarda çok zor gelir.. sanki onunla birlikte varolmuş gibi hissedersiniz kendinizi ve gittiğinde ne yapacağınızı bilemez bir hal içerisinde uyumak, içmek, oturmak, oturmak ve oturmak istersiniz.. malesef hepimiz böyle hissettik.. ama bitti.. yok oldu.. bir hastalık gibi mesela.. geldi vurdu ve gitti.. ölenlerimiz oldu ama biz ölmedik.. siz de ölmeyin sakın.. çünkü hayat "o"ndan önce de vardı ve "o"ndan sonra da varolacak.. hatta daha güzel bir şekilde.. renkler bir süre size soluk gelecek ama sonra, bir sabah kalktığınız da her şeyi parlak ve ışıl ışıl göreceksiniz.. işte o zaman yediğinizden, içtiğinizden keyif almaya başlayacaksınız.. şöyle arkanıza doğru bir bakacaksınız ve onu hiç görmeyeceksiniz.. yok olacak, hiç olmayacak..
sonra bir gün gayri ihtiyari gözünüz bir gülümsemeye takılacak.. sonra kızıla süsleyeceksiniz mesela o gülüşü.. o sizi bambaşka diyarlara yolculuğa çıkartacak.. bir zamanlar -şu an unutmuş, hiç hatırlamıyor olduğunuz birisi için bitirmek istediğiniz hayatın bambaşka bir bölümüne başlamış olacaksınız..
işte hayat böyle dostum.. zaman ile muaazzam bir ikili.. binbir pişmanlık içerisinden sıyırıp insanı dizlerine kadar gelen çiçekli bahçelerde, yüzünde bir çocuk gülümsemesi ve şen kahkahalar eşliğinde koşturur..
