Unutmayı denemektense duruma alışmak daha kolay olabilir diye düşünüyorum. Çünkü unutmak diye bişey yok kalpten sevdiyseniz en ufak şey bile hatırlatır.
eğer unutmaya çalışıyorsan, hayat önüne onunla ilgili hatırlayacağın her şeyi karşına çıkarıyor. bazen bir şarkı, bazen bir renk, bazen en basit bir kelime, bazen yoldan geçen bir araba ve hatta anısı olmamasına rağmen bir korna sesi. unutmaya odaklanmayın. baktığınız duvarda bile onu görür, inin cinin top oynadığı sessizlikte onun sesini duyarsınız. alışınız efendim, en kolayı budur. insanoğlu istemese de her şeye alışmıyor mu zaten?
unutamıyorum. kulağımda sesi yankılanıyor burnumda kokusu. sürekli ona araba çarptığı gün ki surat ifadesi geliyor gözümün önüne bana muhtaçlığı o inanmış sırtüstü yatmış güveni.
onsuz aşil tendonum çalışmıyor ayaklarım istediğim yöne gitmiyor gibi gitse yanında olurdum.
(bkz: aşil)
(bkz: evlat edinilmiş hayvan)
(bkz: rottweiller)
aslında unutuyorum bazen, çıkıyor aklımdan gidiyor bir yerlere. ama sadece bir yerlere gidiyor, aslında hep beynimin içinde. kendimi bir işe veriyorum, en azından aklıma gelmesin bir süreliğine diye.
yukardaki arkadaş aklıma getirdi şarkıyı da :
''Al hançerini kadınım vur ben öleyim
Ah kapınızda bi danem, kul ben olayım''
unutamıyorum ve unutmak icin bir adım da atmıyorum sözlük, pasta yesem o geliyor aklıma, bira içsem o geliyor aklıma, umumi tuvalete gitsem bile o geliyor aklıma....
engellemiş beni whatsapptan falan, numaramı da silmiş ama ben silemiyorum, yapamıyorum...
