üçüncü sınıfın sonuna doğru böyle bir korku sarıyormuş insanı. kariyer.netyenibiris.com vb sitelerde alanınızda ne gibi kriterler aranıyormuş diye bakınca daha da bir korku sarıyor insanı.
ahanda okul bitiyor, staj da yapmadım, hangi etkinliklere katıldım, alanımda kendimi ne kadar geliştirdim diye kendini sorgulamaya başlıyormuş insan ayrıca.
hayat nereye sürüklerse, hayırlısı olsun diyerek böyle endişelerden kaçmak da bir * çözüm olabiliyormuş.
gerçekten zor bir durumdur. üniversite son sınıf öğrencilerinin çoğu yaşar bunu.
ayrıca sorun sadece ne iş yapacağını bilememek değil aslında ne istediğini bildiğin halde şartların buna elvermemesi ya da tüm sınavlarda başarılı olmana, çok çalışmana rağmen torpilin olmaması nedeniyle istediğini yapamakla da ilişkilidir.
güzel ükemizin gençlerinin kafasında, eşek kadar büyüklüğü olan soru işaretidir.
demek ki;
her şehre üniversite açmak, bir şeyi çözmüyor aksine daha çok dibe sokuyor.
staj yapmamış, son iki senesinde zamanında mezun olabilmek için neredeyse kendini paralamış bünyenin okul bitince aniden gerçek dünyayla karşı karşıya kalıp mülakatların yazılı sınavlara benzemeyecek kadar acımasız olduğunu anladığı anlar bütünüdür.
hem kamu sektöründe hem de özel sektörde iş imkanı olanların daha da derinden yaşadığı ikilemdir. bir yola girdikten sonra diğerine geçmek imkansıza yakınsar...
üniversite son sınıfta başlayan bir anksiyetedir bu hatta.
tıp, hukuk, psikoloji, öğretmenlik gibi branşlar daha spesifik olduğu için böyle bir anksiyete yaşamayabilirler bu bölümlerde okuyanlar.
lakin daha genel branşlarda okuyanların "ne iş yapacağım şimdi" diye düşünmeleri gayet olağandır.
