herzaman olusmayacak durumdur. kayida ablasiyla gidenler vardir ki tavsiye edilir. herkes acaba yapabilecek mi diye dusunurken ablasiyla gelen comez cok rahattir cunku ablasi telaslanmaz kardesinin aklini kullanabilen bir birey oldugunu idrak etmistir. onun gozunde kardesi annesi babasi gibi hic buyumeyen cocuk degildir cunku.
abiyle gidilmişse abi sizden daha çok heyecanlıdır ve bütün işleri kendiniz yapmanıza rağmen saatlerce dışarıda belki yardım ister diye bekleyendir. aile ile okulla ilgili son paylaşım olduğunu o an anlarsınız. ailenizin kafası o kadar meşgüldur ki kaçıncı sınıf olduğunu her seferinde unutur ve sana sorar her defasında.
kişiyi bitiren anlardandır. insan yerin dibine girer, size bıyık altından gülenleri acıyla izlersiniz velhasıl bizzat başıma gelmiş acı durumdur.
kayıt sırasında (maşaallah işçi kuyruğu gibiydi)
sgb-ya anne nolur biraz uzakta durun
baba-duralım burda kızım ne var bizden mi utanıyorsun?
sgb-hık mık
bir süre sonra:
anne- hadi biz kantine gidip çay içelim
baba-iyi madem sen de sıranı kaçırma sakın.
sgb- kaçırmam
keşke bununla bitseydi.
babam alese de benimle gelip kapıda beklemek istemişti.*
babanın* merakını gidermesi için iyi bir fırsattır. sonradan süpriz ziyaret yapmasından iyidir yani. gelsin bir göz atsın etrafa o kadar. düşün şenliklerde vs geldiğini. alkol, küpeli saçı uzun gençler vs..
gün itibariyle kazanılmış tecrübeyle sabittir, orada bir üni var uzakta ki, bir tane anne babası olmadan kayda gelen adam göremezsiniz.
evet efendim itiraf edeyim, şahsım da çilekeş anasını koluna takıp kayıt yaptırmaya gitmiştir!
hatta üniversite mezunu abi/ablaların söyledikleri yüzünden, bu durumdan ilk başlarda utanmış, annenin yirmi adım gerisinden gerisinden yürüyüp, bir şey söyleyecek olsa "pardon? tanıyor muyum sizi? ehihiHi" yapmıştır.
sonra kayıt, öğrenci işleri, servis bürosu gibi zamazingoların olduğu kata girince kızgın kumlardan serin sulara atlarcasına bünye bir rahatlama hissi yaşamıştır.
o neydi öyle yahu?!
anneyi babayı geçtim, bebek arabalarıyla dolup taşmış bina!
ağlayan zırlayan veletler..
millet sürü sepet, kardeşiyle geliyor, sen bir anandan gocunuyorsun..! hoş, zaten o gelmese bir bk beceremezsin.
böyle de duygulanmalar yaşayıp, üniversite denen haltın hiçte "ben özgürüm lan artık ebeveynlerimde şeyimde değil, kendi ayaklarımın üstünde dururum hede hödö" Gibi bir mekan olmadığı anlaşılmıştır..
eğer kazanılan ve kayıt yaptırılan üniversite yaşadığınızın şehirden başka bir şehirdeyse, gayet mantıklı olan bir durumdur. insan tabii ki anne ya da babasıyla gitmelidir, en doğru yolu budur.
öss'ye ebeveyn ile gitmenin, onları okul bahçesinde 3 saat bekletmenin normalitesi karşısında pek de hor görülen bir davranışmış meğersem. zaten öss ile üniversite kayıtları arasında 28 sene var.
gayet normal bir durumdur. ama bende o şekilde seyretmeyen bir durumdur. bana istanbulu bilmeyen anne ve babayla gitmek yerine istanbulu bilen bir ablayla maslak yollarına düşmek nasip oldu orası ayrı.
herkes anne babasıyla gelmişken siz öyle boynu bükük kalırsınız bir yandan da oğlunun her şeyine müdahale bir anne gördükçe ve 250 kişinin içinde 10-15 kızdan biri olduğunuzu farkettiğinizde iyiki babam bunu görmedi adamcağızın yüreğine inerdi diye içten içe bir şükretme durumu yaşarsınız orası da ayrıdır.
üniversitede okumaya test sorusunun cevabını dışarı taşırmadan doğru doldurmaktan öte üniversiteli olmayı henüz haketmemiş öğrenci tipidir. üniversite öğrencisi olacak olan adam kendisini ana babasından yardım almadan kayıt yaptıracak kadar hiç olmazsa olgunluğa sahip olmalıdır.
eğer bu böyle devam ederse:
(bkz: iş görüşmesine ebeveynle gitmek)
(bkz: erkek arkadaşıyle görüşmeye ebeveynle gitmek)
maaile giden bireyler için az bilelik eylemdir. üniversiteye 16-17 yaş civarı başlayan ergen bünyeler zaten ebeveynlerinin gelmeme ihtimalini bile düşünmüyorlar, maazzallah yerler bitirirler onları. *
bunun o kadarda kötü bir şey olduğunu sanmıyorum. hele kazanılan yer başka bir sehirdeyse en doğal davranıştır herhalde. o kadar emeği olan ailenin bu güzel anı duyumsamak ve gurur duymak en doğal haklarıdır. bunu hakir görmeyin ve sizinle gelip gurur duymak isteyen biricik ailenize kapris yapmayın ve gereksiz triplere girmeyin. bırakın gelsinler. bunu onlara çok görmeyin ve engellemeyin. orada da yardıma ihtiyacınız olabilir. siz sırada iken size su vs getiren gene onlar olacaklardır. ayrıca üniversitenin ilk ayında ailenizden para almaya devam ediceksiniz. bu garip değil de sizinle gelmeleri mi garip? geçen sene kendi kaydım sırasında gördümki o gün tam bir curcuna oluyor o sırayı bırakıp gidemiyorsunuz. ama aileniz yardımcı oluyor size ihtiyaçlarınızı karşılıyor. üstelik kimseyi tanımıyorken kötü bir psikoloji içine girmenizi önlüyorlar. yanlız hissetmiyorsunuz. orda zaten herkes bu şekilde.
bundan sekiz sene önce yapıp gayet memnun kaldığım durum. marmara üniversitesinin o devasa koridorlarında ben bir iş için koşarken annem de başka bir iş için koşturmuştu çünkü.
bu sayede işimizi daha kolay halledip beraber yemek yediydik. oh mis.
ben kuyruktayken arkamda ara ara gözgöze geldiğim o dayanak, elinde heyecanla tuttuuğu kağıtlar, bir elinde de içerim diye su.
ah be anne be...
şimdi olsan burda ben yine kayıt olsam, ara sıra sırtın terledi mi diye sorsan ben de öflesem püflesem. su var mı anne desem. sen çantandan çıkarsan.
