uzun zamandır böyle bir yazı yazmak, içimdekileri insanlara anlatmak istiyordum. çok popüler biri değilim, hatta sadece bir tane arkadaşım var. onunla da taş çatlasın bir kahve içip, konuşuruz.
yaşanan her şeyden o kadar bıktım ki '' yarın daha kötü ne olabilir? '' diye düşünmeye başlıyorum her gün. dünyada bir tane bile iyi bir şey olmaz mı be? herkes kendi çıkarını bu kadar mı düşünmek zorunda?
kolay yola başvurup insan öldürmek ne zamandan beri bu kadar kolay hale geldi?
misal suriye'yi ele alalım. 2011'den beri süren bir savaş var orada. Tam 5 sene olmuş. 5 senedir kaç bin kişi hayatını kaybetti? kaç bin kişi annesiz, babasız, evlatsız, kardeşsiz kaldı? masada yemeğini yerken yanında bomba patlıyor ve sevdiklerini senden alıyor. peki sebep ne?
büyük ülkelerin kendi çıkarları, kendilerine ait bir dünya düzeni oluşturma isteği!
o yitip giden canları, evsiz barksız kalan insanları hiç kimse düşünmüyor mu? biz bunlara bomba atıyoruz ama bu insanların hayatlarıyla oynama yetkisini kim veriyor bize?
aklım almıyor, vicdanıma sığmıyor. başkasının yerine ben utanıyorum, ben üzülüyorum, ben ağlıyorum!
dün adana aladağ'da yaşan facia. evet, facia! 11 öğrencimizi, daha küçücük yavrularımızı ve bir tane eğitmenimizi kaybettik. yangın çıkabilir, bunu anlarım. ama yangın merdiveninin kilitli olması ne demek? bina zemininin ahşap olması ne demek? bu bir nevi cinayet değil de nedir sevgili dostlar? sırf kolaya kaçmak, daha az para yatırmak için 12 tane insanı hayattan çekip almak nasıl bir cehalettir?
soma maden faciası, ermenek maden faciası, siirt maden faciası, savaştan kaçıp yeni bir hayat kurmak isterken ölen mülteciler ve daha aklıma gelmeyen onlarcası...
neden arkadaşlar neden? insanlar nasıl bu kadar kötü niyetli olabiliyor? hiç vicdanları sızlamadan nasıl yaşayabiliyorlar?
21. yüzyıldayız. hala içimde '' ya savaş çıkarsa? '' korkusu var. teknolojinin bu kadar geliştiği, küreselleşmenin her geçen gün arttığı bir dünyada '' savaş '' denen ilkel kavram nasıl hala hayatımızda olabiliyor?
ben 20 yaşındayım. hayat merdivenlerinin başında bir insanım. geleceğe umutlu bakmam gerekirken '' umudum '' her geçen gün azalıyor.
