eğer artık kendini umutsuz hissediyorsan hayat karşısında artık çaresizsindir tüm nasiyatlar tüm el uzanışlar yetersizdir. artık insanın kuvveti tükenmiş hayalleri yok olmuştur. eğer hayaller yok olmuş ise söylenecek söz yoktur. işte öyle bir yerlerdeyim.
''Umutsuzluk..Umutsuzluk! Umutsuzluk kardeşim; korkunç bir kızgınlık bunalımı içindeyim, sönüyorum. Bu biraz daha sürerse, eyvah! Nedenini söyleyeyim mi? Fakat bu o kadar tuhaf ki, gülersiniz diye kendi halime gülüyorum. Koca bir dünya içinde yalnızım.''
kişinin sürekli heveslerinin, hayallerinin kırılmasıyla oluşan mutsuzluk halidir. emin olun o istek ve hayaller o kadar büyük şeyler değildir, ama olmayınca olmuyor ne denilebilir ki!
yeni bir güne uyanmayı istememektir. çünkü neler olacağını biliyorsundur. delirmeye başladığını düşünürsün, kendine zarar vermeye başlarsın hem ruhsal hemde fiziksel. hayal kurmak istemezsin, geleceği istemezsin. kısacası ölüm gibi faka ölümden beter bir durum.
hani bazen oyle bir icini sarar ki bu duygu her hucrenin kurudugunu hissedersin. cikmazdayim dersin kendi kendine. yanaklarin da yanma, ufak ufak cimdikler hissedersin. kis icine dolar. onunu goremezsin cunku en ufak bir secenegin bile yoktur. cabalar cabalarsin ve sonunda hayat oyle bir yol ayrimina getirir ki yine basladigin yerde hissedersin kendini. atmosferde bos bir elektron gibi hissetmek bu olsa gerek. *
sanırım ali çolak'ın bir kitabında okumuştum. umutsuzluk hissini çok iyi tanımladığını düşünüyorum.
tevfik fikret'in süleyman nazif'e yolladığı mektuplardan birinde şöyle geçer;
"umutsuzluk... umutsuzluk.. umutsuzluk!.. umutsuzum kardeşim; korkunç bir kızgınlık bunalımı içindeyim, sönüyorum. bu biraz daha sürerse eyvah!...
nedenini söyleyeyim mi? fakat bu o kadar tuhaf ki, gülersiniz diye kendi halime gülüyorum.
koca bir dünya içinde yalnızım, nazif! en yakın arkadaşlarımın arasında sokağa çıplak çıkmış bir adam duygusuyla titriyorum; herkesin vicdanı kapalı, örtülü; yalnız ben çıplak! herkes hiç olmazsa üniformalarla -ne diyeyim- mayasını örtüyor, herkes alçaklık süslerine bürünebiliyor; herkes namuslu geçinerek alçak yaşamamanın kolayını buluyor; herkes bu rezalet havasında nefes alabilmek için bir kolaylığa, bir çareye, bir büyüye sahip.
umutsuzluğumun derecesini düşünemezsin; kardeşim, kendimi taşlara çarpacağım geliyor. fakat hani benim yurtsever kanımla kirlenecek temiz bir taş!"
ölüm korkunç olmasına korkunç ya bir de umutsuzluk var ki sevgili okur ölümden daha korkunç. hani bazılarımızın doğuştan üzerine bir çizik atılmıştır hani. olmaz bir türlü. dünya döner, güneş doğar da bir türlü yoluna girmez hayat. hep kıyıda, hep izlemektesindir. hayat oralarda bir yerlerde akarken öylece bakarsın. umutlar mutluluklara dönüşür de şaşar kalırsın bu işe. benim umutlarım niye hiç mutluluğa evrilmiyor diye bakarsın göğe. sonra, sonra tutar aşık oluverirsin, kendi varlığını başkasında eritmekle çözüleceğine inanırsın, umutlar ne de güzeldir o zaman. sonra ne olur biliyor musun? aşık olduğunla kalırsın. aşık olur ve öylece tek başına devam etmek zorunda kalırsın. zaten kırılan hayallerle paramparça olmuş ruhun iyice dibe batar. battıkça batarsın. beyaz yalanlarla yaşamaya başlarsın, ortalık bembeyaz olur. bırak gerçeği görmeyi, gerçeği hatırlamazsın bile. yalansındır. sokakta, otobüste, iş yerine koca bir yalansındır. kendi hayallerini mahvettiğin yetmezmiş gibi başkalının beklentilerini de boşa çıkarırsın.
bir sır vereyi mi sevgili okur. anlatırsın. anlatacaklarının bittiği gün kafana sıkacağın gündür. sırrım şu; benim anlatacaklarım bitti sevgili okur. ama ölümden korktuğumdan anlamsız cümleler kurmaya, bir şeyler anlatıyormuş gibi yapmaya devam ediyorum. evet, ben yaşamaktan nefret ederken ölümden korkacak kadar adi bir adamım. dinlediğin için de sana öyle minnettarım ki, sağol, sen de olmasan ne yaparım. beni bırakma sevgili okur, ölmekten de yaşamaktan da korkuyorum .
depresyonun belirtilerinden bir tanesidir. kişinin yaşamdan zevk alamaması geleceğe dair bir umudunun olmamasıdır. genel anlamda hayattan bir beklentisinin olmaması durumu da olabilir.
şehrin ışıkları karşımda oynaşıp dururken ufukta belirecek güneş yeni bir günü serecek ayaklarıma, sonra yine ufuk kızıllaşacak ve gün geceye dönecek,uykusuz geçen geceler hayatın nereye aktığına dair parlak olmayan fikirler doğuracak, umutla yaşamak yalanına sarılacak insanlık, kafka demiş ya hani "umut olmasına var, sınırsız denecek kadar umut var, ama bizim için değil" kitaplar, müzikler, filmler, güzel vücutlar... sonra karanlıkta kıpraşan ışıkları başka gözler seyredip umutsuzluğa kapılacak. oysa umut var, bizim için değil..
sahibi olduğunuz herşeyin elinizden bir bir gitmesiyle içinde bulunduğunuz duygudur. herşeyin üstüste geldiği dönemlerde kendinizi karanlık bir hücreye kapatılmış gibi hissedersiniz. eliniz kolunuz bağlanmış, gülümsemeyi özlemişsinizdir. tüm sahip olduğunuz güzellikleri kaybetmiş, kendinizi bir anda yerde bulmuşsunuzdur.
gözyaşlarınızı silecek bir insan olmadığından, ağlamak bile istemezsiniz. nefes alırken boğazınızda düğümlenir. söylemek istediğin, çevrendeki herkese haykırmak istediklerini söylemek istersin ama nefesin yetmez. yenilenme gücünü kendinde bulamazsın. umutsuzsundur.
