içinden bir türlü çıkamadığınız, tek çarenizin sessiz sessiz ağlamak olduğu, insanı bombok eden iğrenç bir duygudur. her gün biraz daha ölmek, biraz daha yaşlanmaktır. kendinizi zindana kaptılmış gibi hissetmenizdir.
her yer karanlıktır yolunu bulamıyorsundur. yere düştüğünü anlamak ve kimsenin seni kaldırmak için çaba sarfetmediğini anlıyorsundur. artık gerçek anlamda gülümsemeyi özlemektir.
yıllar sonra tüm çabaların sonucu bulduğun o kocaman umut ağacı kurumuştur ve onu tekrar büyükmeye gücünün kalmamasıdır umutsuz kalmak.
sizi kör kuyularda merdivensiz bırakan sevgilinin ardından düştüğünüz durumdur. neye ve kime karşı bir umudunuz olabilecektir; bundan sonra, bu saatten sonra.
mevlana'nın şu sözüyle teselli etmek istersiniz yine de kendinizi:
''kötü bir döneme girdiğinde ve her şey sana karşı gibi göründüğünde,
bir dakika bile dayanamayacakmışsın gibi geldiğinde, sakın pes etme;
çünkü işte orası gidişatın değişeceği yer ve zamandır.''
