kanatlarım...
sonunda uçacak güce kavuşmuştum, sadece kendi kanatlarımla. başımı kaldırdım, o'na teşekkür ettim bana dünyayı tanımamı sağlayacak gücü bahşettiği için. uçsuz bucaksız gök yüzüne bakıp bütün sıcaklığımla gülümsedim; "bekle beni sonsuz kainat, kapılarını bu kez benim için arala. seni yaşamak istiyorum, seni hissetmek istiyorum her zerremde." ve ilk denememi gerçekleştirmek üzere bıraktım kendimi dipsiz görünen derinliklere..
çok sürmedi bir çalıya takılmam, kanatlarımı öyle bir sarmıştı ki kendisine, çırpınmam sadece acı veriyordu. ben çırpındım, o kanattı; ben çırpındım, o kanattı.. saatlerce kıpırdamadan durdum öyle, hayat bu kadar kısa olamazdı ve bu kadar basit son bulamazdı her şey. son bir umutla beni sarmalayan çalıya baktım; kana susamış dişleriyle vahşice gülümsüyordu azgın bir vampir gibi. korkmadım; bedenimde kalan son gücü toparlayıp en vurucu darbeyi yaptım. bedenimden beklenmeyecek sarsıcılıktaki o çırpınışıma çalı dayanamadı; kırıldı ve uçurumun dibine doğru acı çığlıklarıyla son buldu gereksiz varlığı. kanlar içinde kalmış bedenimle ilk savaşımı başarıyla atlatmıştım. sanıyordum ki o zamanlar, hayatta karşıma çıkabilecek en büyük sorun o çalıydı.. meğer değilmiş.. bunu insanoğlunu tanıdıktan sonra öğrendim ve gördüm ki; "en" dediklerim hiç bir zaman "en" olmuyor, "bitmez" dediğim her şey bir gün nihayete eriyor. "son" sandığım tek şey ne o çalı, ne de ölüm. asıl son umudun tükendiği an.
