takdir ettiğim ve gıpta ile baktığım insandır. ben hayattan umudumu kaybetmedim tabii ki. umuda inanıyorum ama umudu diri tutamıyorum. sorun orada. kendi kendimi kırıyorum, insanları kırmamak için uğraşırken ister istemez kırıyorum. ardından yine de hayata umutla bakasım gelirken ama kendimi kandırıyormuş gibi hissediyorum. inançlı da biriyimdir aslında. sadece biraz uzak kaldım. o da kendi hatam ve insiyatifimle. bir işe başlayacak gibi olurken içimi bir korku sarıyor. içinde kayboluyorum. o kadar içime döndüm ki kendimi bulamıyorum kimi zaman. süper baba dizisinde ki fiko'nun kankası nihat'a sürekli dert yanıp, ne halt edicem ben der gibiyim.
yaşamak için bir sebebi vardır. bu bir aile bireyi, bir eş, bir çocuk, bir kedi veya köpek dahi olabilir. yeter ki sarılcak bir şey bulun o zaman umut hep oluyor.
Umut bittiği zaman hayat da biter. Bunu öğrenen insan umudunu bağladığı şeyin olmayacağını, sonu gelmeyeceğini bilse bile o umudu içinden çıkartıp atmaz. Umut her zaman vardır. insan umudunu, hayatını tek bir şeye bağlamadığı zaman, her zaman başka konularda onu hayata bağlayan ve umut veren şeyler olacaktır.
beklentilerimiz için ümitvar olmanın kötü bi' yanı yok ki.
yalnızsındır, beklemediğin anda biri çıkar karşına. maddi ve manevi sıkıntıların vardır, bir sabahla düzene girmeye başlar her şey.
"bunca yıl sönmemiş umudum. nisan değilse mayıs, perşembe değilse pazar." diyor, attila ilhan.
