Bir zamanlar onun başkasıyla konuşması, onun birine göz ucuyla bakması, onun bir arkadaşıyla vs vs vs gibi şeylerdi.
şimdi diyorum ki onun ta amuğa koyim. Evet. aklıma bile gelmiyor. Bunlar neden umudu yok etsin lan. Neden mi?
Çünkü artık babam beni bir memur olarak görmek istiyor. Ben daha fazlasını istiyorum. Toefl vermem gerek, ales'ten 90 çakmak ya da kpss denen illet sınavdan en az onun kadar puan almam lazım. Bitti mi? tabi ki hayır. Mülakatı var, kurum sınavı var. Onlar sınav açar mı bu arada? Bu da belli değil. Geçen üniversite yılları geri gelmeyecek, çıkılan sevgililer bir kez daha düşünülmeyecek inanın bana.
Umudu siken şeyi söyleyeyim mi? Bir gün "benden bir bok olmayacak galiba" diyebilecek olmak. Ya da memurlukta ki 25. yılını çay partisi vererek kutlayabilecek olmak.
8 aydır onu görmemek, sesini duymamak, onun tamamen olaya bir sünger çekmesi, seni bir kalemde silmesi, gözlerindeki huzur.
(Buna rağmen hala onu taşıyabilecek bir kalbe sahibim ey sözlük)
