''sana tekrardan dokunabilmek umuduysa yaşamak nedir bilir misin?'' evet işte rüyamdan bu sözlerle uyandım sıçrayarak yatağımdan hem de. saate baktığımda akrep tam 6 nın üzerine gelmeye çalışırken yelkovan onu kovalıyordu. bir zonklama vardı kafamın içinde. gözlerimi kapatıp uyumak istedim tekrardan. bu ağrıyla güne başlayamazdım. tam uykuya tekrardan dalacaktım ki sol gözümden alt dudağıma senin nefesini andıran bir dokunuş hissettim. gözlerimi açmadan önce son bir kez düşündüm bu rüya mı gerçek mi hangisi daha ağır basıyor diye. gözlerimi tam açarken o dokunuşun getirdiği ıslaklığı tattım dudağımda. gözyaşıymış o dokunuş. neyin gözyaşıydı ama bu? bitmemiş miydi gözyaşlarım bundan birkaç ay önce. en başta senin narinliğini bildiğimden gözyaşlarımla eriyip dağılma diye kesmiştim gözyaşlarını, sonradan benim senden daha güçsüz, düşsüz düştüğümün farkına vardım. ama artık dökecek gözyaşım kalmamıştı. tekrardan bir gözyaşı aktığına göre değişen bir şey var olmalıydı. içimde asla tutamadığım nefret kendini o şekilde mi açığa vuruyordu yoksa? benim en son taşıyabileceğim duygu olduğunu sandığım nefret o gözyaşı damlası olabilir miydi? ''nefret çok güçlü bir duygudur çok zarar verir insana'' demişti bana bir vücut rüyamda. ben bu kadar güçlü bir duyguyu bastırabilecek kadar güçlü müydüm bilmiyorum. içime o kadar işlemiştin ki nefretin 1-2 damla gözyaşıyla atılamazdı. üstelik aylarca yaptığım şey değil miydi gözyaşlarına sarılmak, onlara sımsıkı tutunmak... o sırada bir ses duydum. beni çağırıyordu. o ses çok yakındı sanki içimden geliyordu. ama gidecek gücüm var mı? elimi tutup yardım etsen ben kalkabilirim sanırım...
