--spoiler--
Beni ilk gördüğünde bütün vücuduna dikenler
battığını hissettim. Olacakların habercisi olan
yalnızlığını gördüm. Bu imkansızdı. Beni yazmak
istedin o an, hemen, orada. Filmimi yapmak
istedin. Beni kargaşanın içinde kalbiyle durabilen
bir kahraman yapmak. Şimdi birilerinin bizim
alın yazımıza kadar değiştirdiğini görüyorum.
Bunu senle beraber yapıyorlar. Hayat
güçsüzlüğümüzü nerede yitirdik.
Sahip olduklarımız bize nasıl sahip çıkamadı. Tam birbirimize sarılmışken bu nasıl oldu. Kimsesiz kalmanın gururundan nasıl
vazgeçtik. Camlar avuçlarımızda parçalanırken
kanımızı sakin sakin izlerdik. Kırılışların zaferiydi
bizi avutan. Bu yüzden ağlarken dünyanın en güzel
kadınıydım.
--spoiler--
Kalemim küsmüş bana.. Bükmüş boynunu yar dediğim tüm kelimeler..
Solmuş baharda açmaya yüz tutan eşsiz cümleler..
Geldim işte..
Geciktim..Yine de geldim..
Derli toplu alfabetik sıraya dizdiğim anılarımı açıyorum şimdi sıkı dur yüreğim..
Hani maziydi hani miş-li geçmişti hani bitmişti..
Yine başladım işte..
Beynimin dairesel odalarında köşe kapmaca oynuyorum kendimle..
Çırılçıplak ellerim cebimde bekliyorum..
"Düş"(l)üyorum..
Tutsun elimi artık düşsel hikayelerimin kahramanı engel olsun "Düş"(üş)üme diye..
Nafile..
Bezgin bu bünye..
Saçılmış etrafa paramparça yaşanmışlıklar..
Gücüm yok toplayamıyorum..Sadece izliyorum..
Bilmem kaçıncı maceranın bilmem kaçıncı bölümü diye sıraya diziyorum..
Sonra..
Sonra duraksıyorum..
Ve farkediyorum ki mutlu son yalnızca hikayelerde..
Hep yarım kalmışlar var hayatın gerçeklerinde..
Sahte gülümsemeler..
Zoraki benimseyişler..
Gidişler..Terkedişler..Bitişler..
Finalde sadece buruk serzenişler..
Sevdiğim bir yazarın sevdiğim bir cümlesi takılıyor kalemime..
"Mutluluktan yazmaz insan"
Bir tebessüm konduruyorum yüzüme en sahtesinden..
Kendimce yalancı çıkarıyorum yazarı..
Aynaya bakıyorum..
Hıçkıra hıçkıra gülerken kahkahalarla ağlamak bu olsa gerek diyorum kendime..
irkiliyorum..
Beni bile kandıramazken kimi etkiler bu maske diyerek indiriyorum yelkenlerimi yine..
Yine vazgeçiş..
Yazma artık diye bir emir yükseliyor en derinimden..
Duruyorum..
Kendimce şapka çıkarıp teyid ediyorum üstadı..
"Mutluluktan yazmaz insan.."
Topluyorum kelimelerimi başka bir melankolide sermek üzere..
Susuyorum..
bu akşam, '' hareket vakti '' parçasıyla, beni bitirmiş güzel kadındır.
'' mum gibiyim senin ışıl ışıl gözlerinde
kum gibiyim uçsuz bucaksız o çöllerinde
kış gibiyim yakan yaz güneşinde
hırsız gibiyim kadehteki o ruj izlerinde
dil gibiyim yanağındaki o beninde
kal deme hiç bunu benden isteme ''
muhteşem bir yaratıcılığa sahip olduğunu düşündüğüm insan.
dinlediğim parçalarında, okuduğum kitaplarında insanın hayal edemeyeceği güzellikler mevcut, ki zaten bu sebeple ben bu cümleleri yazarken o başka cümleler peşinde.
ben onu kazım koyuncu'nun gyuli çkimi eserinin sonunda parçaya yapmış olduğu şu katkıyla tanıdım,
''bi' gün yolda yürüyodum,
bi' şarkı duydum, kalbim acıdı.
"saçlarınla oynayacağım, dudaklarımı çenene dayayacağım ve bana sarılacağın sessiz bir gece için "beklediğim tüm sabahlar sen ol" diye yalvaracağım. kendimi yok ederken bir yalanı yaşattığımı bilerek, sonuna kadar! neye içimdeki kızgınlık? inan kölesi olabilirim gözlerime saldığın derinliğin..."
