ilk bölümü sostenuto. şimdi baktım, uzatarak çalma ya da söyleme demekmiş.
beğendim. bence bol düşünce, anlatım, ifade yüklü. gözler ve akıl tam açık, pür dikkat, yoğunlaşmış. etkileyici bir bitiş, sanki konçerto bitmiş gibi hissediyorsunuz.
ikinci bölüm yavaş. hüzün, üzüntüyle başlıyor. adagio'ların kaderi hep böyle mi? hüzün ve üzüntüyle devam ediyor. bu konçerto bir çello konçertosu olsaydı diyorum. bu benim kişisel tercihimi, çello'ya olan ilgimi yansıtıyor. bence çok etkileyici. şu anda, dönüştüğümü söylemem gerek. bu bestecilerimizin bu kadar güzel konçertolarının olduğunu bilmiyordum, çok şey kaçırdığımızı düşünüyorum. umarım daha çok çalınırlar.
çok keyifli bir bitiş. ama bitmemişlik duygusuyla devam.
üçüncü bölüm daha hızlı, canlı. keman bazı yerlerde kemençe gibi ses veriyor. hatta öyle de çalınıyor gibi. özellikle bu bölümde, anadolu ezgileri duyabilirsiniz. uzun hava hissi veren bölümler var. hatta benim aklıma erzurum dadaşlarının geldiği bölümler var. burada tüylerim diken diken oldu, gözlerim doldu. yeniden kemençeye döndük, erzurum dadaşları dans ediyor. ve görkemli bir bitiş.
bence daha iyi bir performans sergilenmiş burada. orkestra da iyi, suna kan da. bu arada, bu fotoğrafta suna kan ne kadar da karizma çıkmış! adanalı hatun. sıcak kanlıdır eminim.
