Benimde bir hikayem var...
Küçükken çok acayip flüt çalardım(hikayeyle alakası yok aslında ) bizim memlekette küçükken bir sürü dut ağacı vardı bide yaz oldumu onlar yemyeşil yapraklarını açar bizleri çağırırdı bizde dut ağaçlarının tepesine çıkar tarzanlık yapardık aslında dut çok güzel yararlı bir meyvedir fakat dut yemeye kimse çıkmazdı hepimiz çıkar birbirimize küfrederdik.
sonra bir gün 3 arkadaş gene çıktık şaka filan ben arkadaşa küfrediyorum arkadaşda öbür dalda olduğundan rahatım sonra dur lan yanına geliyorum dedi sonra yanıma gelirken ayağını boşluğa koymuş (dengesiz) sonra 10 metre yükseklikten yere düştü dedim lan noluyo yukardan bağırıyorum '' lan amk bişeyin var mı '' diyorum arkadaştan ses seda yok sonra 2 saniye içerisinde dut ağacından aşşağı indim ( nasıl indiğimi bilemezsiniz o korkuyla dünya şampiyonu bilem olurdum ) arkadaşı tokatlamaya başladım gene ses seda yok sonra bunu sırtıma aldım eve götürmeye çalışıyom anası geldi arkadaşın birden ağlamaya başladı sonra hastaneye filan götürdüler çoçuğun sadece kafası şişmiş başka bi bok yok bide o dutda olanları hatırlamıyordu o yüzden şanslıydım yoksa ebemle kesin polemiğe girerdi (gerçi eve gittiğimde abim benimle yüzyüze şaplak şaplağa polemiğe girdi orası ayrı .)
belki 13 belki 15 yaşlarında sıradan bir günde bisikletimle ağır ağır yolları arşılıyordum. hava oldukça güzeldi terlediğimi hatırlıyorum.
derken o amansız virajı aldım ve soluksuz sürmeye devam ettim. yolun yarısında daha önceden de sözleriyle rahatsızlık veren piçler merdivenlerde oturmuş sanki biri geçsede bulaşsak dercesine takılıyorlardı. zihnim buna hazır lakin bedenim yeterince güçlü değildi. devam etmek kaçmaktan daha akıllıca göründü. devam ettim. artık kesişme noktasına varmıştım hatta geçmiş gidiyordum ' bunlar adam olmuş' derken taşak geçercesine seslenişlerini işittim. bisikleti durdurup bekledim boktan bi yaşta boktan bi karar vermem gerekiyordu. devam etmeyip geriye oldukları yere doğru döndüm, bugün hatırladığım tek şey ' hayırdır bişeymi var' tepkisiydi sonra güldü pezevenkler. sanırım bisikletin üstünde terlemiş ve suluğundaki su kaynamış bi kahraman görmeye hazır değillerdi. gerçi bişey söyleselerdi ne derdim bilmiyorum.
-konuşabiliriz.. - sizin tillahızı... fazla seçenek yok mk işte. şimdilerde olsa siktiredip devam ederdim sanırım. insan varlığını ortaya koyma çabasından vazgeçtiğinde aslında biraz daha yavşak takılabiliyo hayatta. 14 yaşında olmak çok zormuş be hacı.
