yalnızlık yoktur. görünmeyen bağlar gibi bağlıyız birbirimize, uzaklaşırız herkesden, "işte özgürlük" deriz o bağı göremeden. bana göre özgürlük de aldatmacadır, insanın kendini aldatması. yalnızlık da buna benziyor ne kadar, "yalnızım" desen de olamıyorsun tamamiyle. tam anlamıyla tadamadan, görünen ışık gibi ulaşamadan evet onu hissediyorum, diyerek özgür olunabilirmi yoksa hayallerine bağlı birer zincir olan umutlarına mı bağlısın? bu zincirler kırılmadıkça nasıl ulaşabilirsin ki hayaline, o ışığa. sadece görünüyor, parlak bir ışık. özgürlük ve yalnızlık.
