etraf sessiz kasaba ıssızdı canıtın herşeyin kabus olmadını umdu ama degildi biliyordu, kendi yansımasını görmesi korkunçtu etraftan garip sesler geliyordu kaba kalın bir ses kızgınca bir şeyler söylüyordu.
canıtın olum ne mal adamlarsınız demek istedi ama diyemedi sustu, evde ışıklar sönmüş hafif bir sallantı olmuştu rüzgarın esmesiyle çıkan sesler güçleçmiş canıtın daha fazla korkmaya başlamıştı.
kızı kurtarmasına gerek yoktu. çünkü kız eli ile ayağı ile gecenin karanlığında hem de yarı çıplak milli piyangodan çıkmış gibi giriverdi odaya. o da salak değildi. önce kızı teselli etti, başını göğsüne yasladı. bir kuş gibi titreyen kızı sakinleştirdi ve yatağa attı.
