ruh ufuksuz yaşamaz.
dağlar ufkunda mehabet,
ova ufkunda huzur,
deniz ufkunda teselli duyulur.
yalnız onlarda bulur ruh ezeli lezzetini.
bu ufuklar avutur ruhu saatlerce, fakat
bir zaman sonra derinden duyulur yalnızlık.
ruh arar kendine bir ruh ufku.
manevi ufku pek engin ulu peygamberler
- bahsin üstündedir onlar-lakin
hayli me'ud idiler dünyada;
yaşıyorlardı havarileri, ashabiyle;
ne ufuklar! ne güzel ruh imiş onlar! yarab!
annemin na'şını gördümdü;
bakıyorken bana sabit ve donuk gözlerle,
acıdan çıldıracaktım.
aradan elli dokuz yıl geçti.
ah o sabit bakış el'an yaradır kalbimde,
o yaşarken o semavi, o gülümser gözler
ne kadar engin ufuklardı bana;
teneşir tahtası üstünde o gün,
bakmaz olmuşlardı artık bu bizim dünyaya.
yaşıyan her fani
yaşıyan ruh özler,
her sıkıldıkça arar,
dar hayatında ya dost ufku, ya canan ufku.
