ne kadar değer veriyoruz kabul edilmeye, aidiyete, ayıplanmamaya.
çünkü biz basit hevesleri olan, gayri resmi ama fiili bir kast sistemin farkına varmış, ortalama zekalı, sıradan insanlarız. ben.. ben severim kabul görmeyi ve kaçınırım kalabalıklar tarafından ayıplanmaktan.
tam da bu noktada göz bebeklerini büyüttüğün için anlattım kendimi. hepi topu "akşamları napıyorsun" diye sormuştun. bense biraz muhabbet olsun diye çenemin düşmesine tolerans gösterdim:
- napalım be abi. yağmur cafede king atıyoruz. 4 kafadarız biz. (bak bak yavşağa bak, 4 kafadar ne demek lan ilkokul bebesi misin sen). eşli falan takılıyoruz kaybeden hesabı ödüyor.
+ hımm?!? (gözbebekleri büyüdü)
- (beyinden kalbe uyarı: bir adet ayıplanma risivd) yok abi dur telaşlanma hemen. hesap dediysek 5 lirayı geçmez. kumarla alakamız yok yani ehehee.
işte bu kabul görmek için uydurduğumuz ve sadece benim değil devlet istatistik kurumunun verilerine göre her 10 erkekten 8inin başvurduğu bir şeymiş.
(özeleştiri: lan yarraaam. günde 5 lira hesap. bir ayın 15 günü sen ödesen eder 75 tl. günde bi paket sigara içiyosan, kahve alışkanlığıyla o bi buçuğa çıkar. eve dönerken dolmuşa bindin falan derken bu "ufak" kumar sevdan olmasa şu an bi katamaranın olabilirdi)*
