uzun tren yolculukları yaptığım günlerde ümitsiz ve kırgın memurlarla, beş parasız üniversite öğrencileriyle, satıp da dönüş parası yapacağı tek kuzusunu kucağında taşıyan köylülerle, askerlerle asker kaçaklarıyla, cebinde son yudumuna doğru aceleyle koştuğu şarabını komşularından kıskanan alkoliklerle, kuru ekmeğini yavan çayına banıp yiyen gerçekten bu ekmeği bölüşebilecek samimiyette neslinin son örneği ihtiyarlarla, yan koltukta oturan adamın uyumasını dört gözle bekleyen ya da yola çıkan uykunun hedefe ulaşması kolaylaştıran taşra cepçileriyle, her ay başka bir şehirde dilenen sapasağlam genç dilencilerle, kanun kaçaklarıyla, kanunları cemiyetin nizam bekçisi sayanlarla, treni merak edip pişman olanlarla yolculuklar yaptım. doğu ekspresi, güney van gölü, toros, meram...
hepsini özlüyorum şimdi. en çok ucuz ekspresler öğretir. çok geç anladım.
