ilk kez uçağa bineceğim. bundan 4 yıl önce. gittim check in yaptırıyorum. her neyse verdiler biletimi. 14/a. tabi benim için hiçbir şey ifade etmiyordu. hayır otobüs olsa bilirim. 23-24 numaralı koltuğa oturursam ayaklarımın birbirine gireceğini falan tecrübe edindim.
her neyse bindim uçağa. buldum yerimi. aaa tamda cam kenarı. hemde kanadın olduğu cam kenarı. tabi bu benim için yine bir şey ifade etmemişti. o an zaten heyecandan ne yapacağımı bilmiyordum. neyse uçak havalanırken ben heyecanlanmayayım diye camın sürgüsünü çektim. kalktık her neyse. o anda türlü korkular falan. sonra uçak düzleyince bir açayım dedim. açtım harika. bulutların üstündeyiz falan. her neyse inişe geçiyoruz anonsu geldi. bende tecrübeli hissettim kendimi dedim cam açık kalsın. ulan o bunu söyleyen ağzıma sıçayım emi.
inmeye başlayınca türbülansa girdik. zaten uçak altımdan kayıp gidiyor. ayaklarıma konsantre olmuşum. kafamı dışarıda ne oluyor diye çevireyim dedim. demez olaydım. o uçak camından gördüklerimden sonra dedim sıçtık, düşüyoruz heralde. uçağın kanadı bir oraya bir buraya oynuyordu. o andan itibaren camı tekrar kapadım. dedim inince bakarım. tabi inene kadar siz düşünün.
yani efendim uçak camı gereksiz bir şeydir. kokpite kamera falan koyun. gittiğimiz yeri göreyim ben. bana ne kanattan?
küçücük bir penceredir. ama öyle geniş yerler gösterir ki size. gökyüzündeki ayı, bulutların üstündeki güneşi bile. ve altında yağan yağmuru hissedersiniz siz güneşi izlerken bulutların üstünde.
