cıa ajanlarına suikast düzenlemektir. bunu yapan da bir doktordu. o kadar yıl okuduktan sonra afganistan' da cıa ajanlarının dibine kadar girmiş ve patlatmış kendini.
insanlarla arayı açmaktır. mesafe koymaktır. bi de adının başına olur olmaz yerlerde dr koymaya alışmanın zorlu süreci...ben dr...isminin pek önemi olmaz çoğu zaman dr vurgusuyla vurgun yemeye başlamışlardır...okul bittikten sonra muhtemelen bir on yıl sonra telefonda şöyle konuşabilirler: alo, ben dr hakan, nasılsın baba, annem nasıl?
hayatının yarısından fazlasını öğrenci olarak geçirmeyi kabul etmektir.7yaşından 40lı yaşlara kadar sürmesi kaçınılmazdır. "7" öğrencilik başlangıcıdır. tıpla alakası yoktur.
Saygı duyulması gereken bir kişidir. En zor fakülteden bahsediyoruz. Hemen hemen bütün fakültelerin öğrencileri vur patlasın çal oynasın eğlenirken bile bu arkadaşlar harıl harıl çalışırlar. Efsaneler bile gelmiştir kulağıma ertesi günkü sınava çalışmak için zihin açıcı hap kullanımıyla ilgili. Girmesi kolaydır ancak çıkması yani mezun olması en zor bölümdür. Hepsine zihin açıklığı diliyoruz.
yorucudur ama bir o kadar da güzeldir.
sınava niye onbeş gün kala çalışmaya başladığınızı anlatmaktır diğer bölümlerdeki öğrencilere. bir sınav için onbeş gün çalışılır mı diye dalga geçerler ama bilmezler ki komite diye bir sistem vardır ve 1000 sayfadan fazla not ancak ezberlenir bu zamanda.kimileri sizinle asosyal diye dalga geçerler ama sosyallikten anladıkları bir gün bahçelide bir gün tunalıda gezmektir bunların.bunların üstüne birde hoca azarları vardır, sürekli tehditler, notlarını vermemeler falan...
ama dünyada insana en fazla haz veren meslektir.var mı zorda olan insana yardım etmekten iyisi.gözlerinizin içine bakan hastaya iyi haber vermek gibisi...
severek ve isteyerek kazanıldıysa mutlu ve bir okadar da zor 6 yıl geçirmektir. sınav zamanı ise olan bu tıp öğrencilerinin sevgililerine olur. unutulur ve depresyona girerler. bu kişileri depresyondan çıkarmak ise yine geleceğin doktorlarına kalmıştır.
tıp fakültesinde ilk üç yıl temel bilimler okumak heyecanlıdır. 3 yıl geçmiştir doktorluk namına bi bok öğrenmemişsindir.
4 ve 5. yıllar stajyerlik dönemidir. bu dönemde aldığın staja göre arkadaşlarına, kendine, ve akrabalarına tanı koyarsın. şöyle ki nöroloji stajı yaparken dayının oğluna beyin tümörü, psikiyatri stajı yaparken kendine bipolar bozukluk, cildiye stajı yaparken arkadaşına sfiliz tanısı koyarsın ama hepsi palavra hala bi bok bilmiyosundur.
6.yıl intern dr. kimine göre hemşire, kimine göre müstahdem, kimine göre ikisinin karışımı bi yaşam formusundur. ama bana sorarsan intern dr lik zor zanaattir. tıp hayatında yapacağın girişimsel birtakım şeyler bu dönemde öğrenilir ancak tanı koyamamaya devam etmektesindir.
sonra pratisyen hekim olursun. bi anda tanı koyan hatta tedavi eden adam olursun. sonra bi uzmanlık hayali süsler gecelerini. gece gündüz çalışır kapağı atarsın bir yere asistan olursun. sonra mı?
sonrası güzeldir be dostum... uzmanlaşmak çekilen her çileye değer. ayda 15 nöbet tutsan da, hocaların egolarını tatmin etsen de iyidir.
uzman olduktan sonra ise kendi krallığını kurarsın ama yaş 35 e gelir. çoluk çocuk vardır artık .güzel para da kazanırsın ama gençlik gider. ailen sürer sefanı.
bile bile kendini feda etmektir. özel hayatının içine etmektir. mezun olunca bi de uzmanlık okursan 30 yaşında bitirip zorunlu hizmet ayağına sürüneceğini bilerek halt etmektir. ahmet çakar la dönüşü olmayan bir yola girmektir...
