Her halükarda irandaki islamcıları tercih edeceğim karşılaştırmadır.
Çünkü Adamların en koyu islamcı mollası bile aynı zamanda derin bir fars milliyetçisi. Ne olursa olsun hiçbiri kalkıp da islam öncesi pers medeniyetini okul kitaplarından kaldıralım demiyor. Adamlarda milli bilinç çok yüksek. Aynı zamanda o mollaların birçoğu 2-3 yabancı dile hakim olup büyük çoğunluğu fizikçi, tıpçı, edebiyatçı veya filozof. Dini eğitimlerini aldıkları kum kentinde sadece islami ilimler değil alanlarına göre dünyevi bilimler, iran edebiyatı ve felsefesini de görüyorlar. irandaki islamcıların entellektüel düzeyi de oldukça yüksek.
Bir de türkiyedeki islamcılara bakıyorum. Hiçbirinin etellektüel birikimini arttırmak gibi bir derdi yok. Yüksek öğrenim gören de ileride şirketinin başına geçmek veya maaş arttırımı için görüyor. parayı bulduklarında ilk yaptıkları iş de kütüphanelerini geliştirmek, hobi edinmek veya organik tarım yapmak değil; pahalı jiplere binmek, dubaide 5 yıldızlı otellere gitmek, en güzel yalılara sahip olmak ve bol gayrimenkula sahip olmak. üstelik irandaki islamcıların aksine türkiyedekilerin milli bilinçleri yok denecek kadar azdır. çoğu milliyetçiliği küfür ve kavmiyetçilik yapma olarak adlandırır. türk milliyetçiliğine bakış açıları olumsuzdur. buna karşın çoğu islamcılık adı altında arap kültürel emperyalizmine hizmet ettiklerinin farkında değildir.
görüldüğü üzere iran ve türk islamcıları arasında derin uçurumlar var. türkiyedeki genel islamcıların aksine milliyetçi muhafazakar diye tabir ettiğimiz kitlenin de belli bir potansiyeli var. ancak onların son dönemdeki varlıkları görünür olmadığından bu algıyı sarsamıyorlar. milliyetçi hareket partisinin tabanının bir bölümü, haydar baş hareketi, milli görüşçülerin bir kısmı ise milliyetçi muhafazakar. ancak bu kesim görüşlerini her daim ekranlara taşıyacak olanaklardan yoksun. genelde islamcıların birkaç tane kaliteli eli de muhafazakar milliyetçilerden çıkıyor zaten.
düz islamcılar ise son 12 yıldır ellerinde burjuvalaşabilecekleri ve kentlileşebilecekleri büyük bir fırsat varken bunu ne yazık ki iyi değerlendiremediler. daha öncesinde türban yasak olduğu için okuyamadık, 28 şubat yüzünden topluma entegre olamadık, görüşlerimize yasak getirildi, kendimizi anlatamadık gibi nedenlere sığınan islamcıların son 12 yılda kendilerini olumlu yönde sunabilecekleri yeterli bir zaman dilimi vardı. ancak onlar bu dilimi verimli kullanmasını bilemedi. şehirleşme ve burjuvalaşmayı salt para ve maddi değer olarak görüp iş çevreleri, malikaneler ve sadece islami kurumlarla yetindiler. oysaki gerçek burjuvalaşma parayla değil sanat ve spora olan ilgi, kent kültürüne entegre olabilmek, belli başlı hobiler edinip derin bir kültürel ve entellektüel birikime sahip olabilmekle olur. irandaki islamcı, rusyadaki ortodoks dindar hatta el salvadordaki lutheran muhafazakarın dahi evinde bir dünya kitaplar, geniş bir kütüphane ve muhakkak bir hobisi olurken bizim islamcıların bol gayrimenkulleri, bol jipleri, bol saten kumaş türbanları oldu. ama ne yazık ki bunlar burjuvalaşmak ve şehirleşmek değil. bu düpedüz feodal kültürün maddiyata kavuşunca zengine imrenip kendini lükse vermesidir.
5 yıldızlı otellerde gittiğiniz içkisiz kokteyller, hükümetten aldığınız belediye ihaleleri ve inşaat işleri size lüks ve iyi bir yaşam sunabilir ama entellektüel birikim için bunlar yetersizdir. türkiyedeki islamcı ideoloji kendisini iyi tanıtamadan ve ideolojisini salt arap-islam değerleri ve geçmişteki ezilmişlik tepkisine odaklayarak kurduğundan ne yazık ki bir iran islamcısı kadar bile olamamıştır. irandaki islamcılık temel islam akidesini bilmekten öte derin bir felsefe, tarih ve iran kültürel kodlarını bilmekten geçer. ordaki islami değerler alınan ihaleler, maddiyat, lüks jipler ve saten türbanlar değil kütüphanelerindeki kitap adedi, sosyal sorumluluk projeleri ve sanatsal, sporsal bir uğraşa olan bağımlılıktır. işte bu nedenlerledir ki yurdumun islamcısı ne yazık ki sınıfta kalmıştır.
