son bir aydır terör örgütünün saldırıları yüzünden şehit olan vatan evlatlarının acısından ötürü canı gönülden arzuladığım durum. amerika pkk'ya taşeron firmalarla silah satıyor ve o silahlar bizim askerimizi vuruyor. barzani; ben türkiye'ye değil terör örgütünün liderlerini kedimi bile vermem diye küstahça konuşuyor. avrupa kuzey ırak'a girmememiz için bizi uyutup duruyor. aslında pkk yok. olan büyük ve güçlü devletlerin çok açık bir şekilde kurdurdukları taşeron bir örgütle türkiye ile savaşıyor mevzu bahis ülkeler. eh madem böyle bir durum varsa biz millet olarak ayar vermeyi bilirizde. evet türkiye artık resmen savaşa girsinki ak koyun kara koyun çıksın. zaten siyasi irademizi sağlam gösterdiğimiz gün savaş kaçınılmaz olacaktır.
bakın halk'ın %20'si türkiye'nin cumhuriyeti bırakıp islami devlet düzenine girmesini isteseydi akp şimdiye 15 defa girdirirdi tüm ülkeyi kara çarşaf'a.
amma kuzey ırak başka. şimdi orda amerika var. yani memleketleri.
son günlerde medyada köşe yazarlarının, genel yayın yönetmenlerinin, televizyonda kelli felli yorumcuların, terör uzmanlarının, emekli paşaların, sağda solda komşularımızın, bakkalın, kasabın, milliyetçi bir histeriye boğulmuş kan sevdalıların ağızlarından düşürmedikleri dilek. herkes kan diyor, savaş diyor. herkes kahramanlık nutukları ile gazladıkça gazlıyor, kardeşim yaşındaki çocukların hayatlarını karartmayı marifet biliyor, daha yaşayacak, görecek, dinleyecek çok şeyi olan çocukların üzerinden ahkam kesiyor herkes.
ece temelkuran'ın çok güzel bir yazısı vardı bugün, bir kısmını kulaklara küpe, zihinlere sakinleştirici, vicdanlara merhamet olarak kopyalıyorum.
....
Ama söz vardır, bedelini kendin ödemezsin. Öyle sözler vardır ki söyleyiverirsin havada uçuşur, gelir gider başkalarını vurur. "Savaş çıksın" dersin, söyleyiverirsin. Kolaydır söylemesi.
Ne olacak hepi topu iki sözcük. Telaffuzu en kolay cümlesidir bu Türkçenin. Belki de en kolay cümle. Nasılsa bedelini sen ödemeyeceksindir. O sözün bedelini, dağlarda sırtında kendinden çok yük taşıyan erkek çocukları ödeyecektir.
"Yürüyün aslanlarım" dersin. Çocuklar korkusunu unutuncaya kadar "aslan" dersin onlara. Dersin çünkü sen yürümeyeceksindir nasıl olsa. Arkada durup, oturup onlara bakacaksındır.
Çocuklar düşecektir "can tarlalarına". Can tarlalarından anneler ölü çocuklarını toplayacaktır. O çocuklar gömülünce o ilk sözü kim söyledi, zaten o bile o unutulacaktır. O yüzden en kolayıdır bu söz. Çünkü çocuklar gömüldüğünde nasılsa "Bunu ilk kim söyledi?" diye kimse sormayacaktır.
Sen o sırada başka bir ülkenin, başka bir şehrinde, başka sözler söyleyebilirsin, istediğin gibi, canın nasıl çekerse, paşa keyfinin istediği gibi...
Bizim işimiz, bu gazete köşelerinde söz söylemek. Mesleğimiz, söz üzerine. Bu yüzden işte, her zaman, ne olursa olsun bedelini sadece kendimizin ödeyeceği sözler söylemek gerek.
Bedeli, herhangi bir nedenle, bu neden ne kadar meşru sayılırsa sayılsın o sırada, eğer bu sözün bedeli başkaları tarafından, başkalarının ölümüyle ödenecekse çenemizi kapalı tutmamız gerek.
Kır kalemini ama yazma bunu, sonunda çocukların öleceği şeyler yazma. Sana söylüyorum köşe yazarı, genel yayın yönetmeni, muhabir, emekli general, savaş uzmanı, stratej vesaire...
Size söylüyorum. Bedelini kendinizin ödeyeceği hangi sözü edebildiniz ki şimdi savaştan bu kadar kolay söz edebiliyorsunuz? Hangi sözünüz sizi hapse soktu, hangi sözünüz yüzünden işkence gördünüz, hangi sözünüz yüzünden ölümle burun buruna geldiniz ki bu hakkı görüyorsunuz kendinizde?
Allah aşkınıza söyleyin, bir kere yandınız mı ki böyle kolay yakıyorsunuz insanları? Bir kere hanginiz hakiki bir bedel ödedi sözü sebebiyle?!
Ve "Ölsünler" demek niye hep daha kolaydır "Ölmesinler" demekten?
