her insan her kesim gibi ciddi anlamda kendilerini sorgulaması gerekenlerdir.
soygunculuğa yahut soygunculuğu bildiği halde işine gelen bir vakitte ortaya dökenlere kendilerini teslim etmiş durumdalar. bunun ne islami ne de ahlaki bir açıklaması, dayanağı olamaz.
türkiye muhafazakarları, çağdaş türkiye'nin nimetlerinden faydalanmayıp; korku müminliğinden bilgi müminliğine terfi etmelidirler.
islamiyet, salt laiklikle kavga etmek değildir. şayet böyle düşündüğünüz müddetçe; işte bu şekilde; soyguncular, kasetçiler, tertipçiler tarafından sömürülüp duracaksınız.
evet; bunları söyleyince; laisist, elit, jakoben, halktan uzak deyü yaftalanacağız belki. darbeci, faşist, antidemokratik falan da ilan edebiliriz. lakin bu, gerçekleri örtemez.
ne islami terbiye ne toplumsal etik ne de insani vicdan, insanı bu iğreti düzenin savunucusu olmaya sürükleyemez.
milliyetçilikten başka heybesinde dişe dokunur hiçbir şey kalmamış kesimdir.
her ne kadar; orta halli, mütedeyyin, ifrat ile tefrit çizgisinden sakınan, geleneklerini sürdürmeyi elzem bulan, haliyle çağın getirdiği yeniliklere şüphe ile bakan, fedakar ve adalete yakın kimseler şeklinde bir profil canlandırsa da zihinlerde, günümüz türkiye muhafazakarlarının çağa ziyadesiyle adapte olduğunu, toplumsal adaletten uzaklaştığını, kaypaklaştığını, çıkar odaklı hareket eden omurgasızlığa doğru yol aldığını, milliyetçiliğin kesif klasmanına konumlandıklarını ve dolayısıyla ilkesel bir duruş sergilemekten mahrum kaldıklarını gözlemlemek zor değildir.
muzaffer olsalar dahi akıllarının bir köşesiyle de ziyanda olduklarını düşündüklerini biliyorum.
nasıl bir boka bulaştıklarını anlamaya çalışıyorlar.
insan, sınanmadığı şeyin hatibidir; sınandığında ise kaypaklaşır, çoğu zaman... (ilkeler zemininin kavi olup olmaması ile ilgili birşeydir; iman ile ilgili birşey!)
hele de söz konusu olan şey iktidar ise...
