ülkemizde bir takım işlerin ulusal standartlarda yapıl(a)maması üzerine örneklerdir. Bir çerçevede toplamak zor ve örneklerle ilerlenmesi gereken bir konu olsa da, temel sorunun işin gerekleri = çalışan becerisi eşitliğinin tutturulamaması veya yapılacak işlerin yeterince netleştiril(e)memesi olduğunu söylersem çok da yanlış olmaz. işte, buyrun;
Neresinden bakarsanız can sıkan olaydır. iki ihtimal var, ya söylenen doğru ya da değil. Tabii bu kadar genel bakılınca birşey anlaşılmaz, detaylandırayım:
Eğer söylendiği gibi bir durum varsa, yapılan iş özensiz yapılıyor demektir. özensizlik ise yetersizlik, beceriksizlik ve/veya isteksizlik göstergesidir. yani bu işle ilgilenen federasyon ve galatasaray görevlileri bu işin üzerine gitme ihtiyacı hissetmemiş, bu işin bu denli tantana yaratacağını düşünmemiştir. alt tarafı bir çocuk da eksik formayla çıksın, değil mi?
E birader sayfalar dolusu memleketin hali yazıları, bizim ülkemizde niye X iyi değil yazıları, çağdaş ülke örnekleri yazıları yazılıp duruyor. yani bu iş, parasını veririz yaparlar ile yü-rü-mü-yor.
ikinci ihtimal doğruysa, o zaman bu kastılı olarka atlanmıştır. burada da, vatandaş mesaisini daha iyi birşey yapmak yerine fenerbahçe ye nasıl pürüz olurum diye planlayarak geçirmiştir. eh, bu da iş ihlali, çok açık. adama sen a yap diyorsun, belli bir para veriyorsun. adam a yı kasıtlı olarak yapmıyor çünkü b olması gerektiğini düşünüyor. bunu da hangi kademedeki adam düşünmüşse, yapma cüretini nereden buluyor onu sormalı.
Sonuç, iki örnekte de kapının önüne koyulacak adamlar var. kim görevini yapmıyorsa defolsun gitsin. ülkede işsiz insan çok, mutlaka bu işi en az ilgili kişi kadar iyi yapan birisi bulunur.
Taşı toprağı altın istanbul öyle mi? bu kadar kendini bilmez, bu kadar şuursuz nasıl olabiliyoruz? taşımızı, toprağımızı, evimizi, yediğimizi, içtiğimizi adamakıllı göremediğimize bundan daha bariz bir örnek olabilir mi? bu köyde insanlar fakirlik çekiyordur, eminim bu köy onlarca göç vermiştir. peki ne işe yaradı? hiç, göç edenler kendini kurtardı o kadar.
karakaş köyündekilere kızmıyorum, kızmaya hakkım yok. kendi ailemde birebir gördüğüm bir olayı daha bariz, kör göze sokulan parmak misali yaşadığım için içim acıdı, cız etti. hakkını yememeliyim, her fakültede bir tane sayın sevda kırbağ gibi hocamız olsa zaten bunları konuşmuyor olurduk, öyle düşünüyorum. umarım bundan sonra bu bulgudan büyük faydalar üretirler, allah yollarını açık etsin.
