şair geçinenlerin, şiir yayınlayanların bile paraya kıyıp şiir kitabı ya da şiir dergisi satın almamaları, salt yazmayı, kendi şiirlerini okumayı sevmeleri, aranan şiir kitaplarının kitapçılarda kesinlikle bulunamaması, şiirin roman ya da öykü gibi kendini kolay kolay ele vermemesi, günlük konuşma/iletişim diliyle değil, genellikle soyut imgeler, metaforlar, kişisel ve estetik bir dil tasarrufuyla kaleme alınması gibi etmenlere bağlı can sıkıcı durum.
Aslında tadı damağımızda kalan şiir kitapları 80 sonrasında darbe kuvvetleri ve sivil faşistler tarafından imha edildiği için, mevcut postmodern şiir kitapları o dönemlerin şiir kitaplarına yönelik ön yargıya sebep olmakta. (bkz: ikinci yeni)
