Elin suriyeli'sine gösterilen değer elle gösterilse bir otobüs büyüklüğündedir. Fakat o büyüklükteki otobüste ayakta yolculuk edenler arasında en yürek burkanı gazilerimizdir. Yüreğimizdeki kanayan yaradır.
bu aslında çok normal olan bir durumdur. bir hiç uğruna canını seve seve verenlerin olduğu bir ülkede çok, hem de çok normaldir. bu çaba, bu uğraş boşunadır. verilen canlar boşunadır evet. bu uğurda canını kaybedenler, onların anası, babası, kardeşi, karısı ve biz, hepimiz aldatılıyoruz.
bütün bunlar bir aldatmaca, büyük bir yalan. o büyük törenlerle toprağa verilen fidanların, ellerindeki silah kadar bile değeri yok aslında onların gözünde. bunların hepsi göz boyamadır. kendi ihtişamlarını sergileme oyunudur.
acaba bilerek başlattıkları bu ölüm oyununda, seni bile bile ölüme yollayanların suçu, seni öldürenden az mıdır? sırf gücü ve otoriteyi elinde bulundurabilmek için buna ses çıkarmayan çok mu masumdur?
yarın yirmi milyon kişi bu sebeple hayatını kaybetse ne değişir? eğer sen şehit! olsaydın ne değişirdi? sadece ağlayan değil, ağlanan olurdun bu kadar!
lafa gelince herkes, ateşli bir vatan savunucusudur, bu konuda. başbakan gibi...
gencecik vatan evlatları, çocuğu 2 yaşına bile gelmeden hatta eşi hamileyken şehit düşüyor. geride sadece gözü yaşlı bir eş ile minik bir yavrucak değil bıraktığı. kurtlar sofrasına bırakıyor onları. küçük olanın her zaman büyüğe yem olduğu bir dünyaya bırakmak zorunda kalıyor. ne acıdır ki, ya şehit aileleri derneği gibi kurumlar ya da her zaman ki gibi tsk sahip çıkıyor. onlar kimin için şehit oluyor? ara sıra istisnalar oluyor ama bunlar kaideyi bozmaz ki!
üstelik bu ülkede şehitlerin hiçe sayılması bir yana, şehit aileleri derneği bile soyuluyor. burası türkiye, her yerde olmalı da güzel ülkem de olmamalı bunlar.
terör örgütü pkk üyelerini (yandaşları bile değil) pişmanmısın sorusu bile sorulmadan affetmek şehit ve gazilerimize verilen önemi gösterir
(bkz: teröristler serbest bırakıldı)
