her şeyden önce her zaman bütün bakışlar sizdedir. bu aslında iyi anlamdadır yani insanlar size yardım etmek için adeta sıraya girerler ancak bazı durumlarda yardıma ihtiyacınız olmadığı zaman bile size yardım etmek isterler siz ''hayır teşekkür ederim ben yaparım'' dediğiniz zaman sizin başınızda dikilip o işi nasıl yaptığınızı tıpkı yeni yürümeye başlayan çocugunu yürürken izleyen anne gibi izlemeye koyulur.
engelli kişisi bu durumda heyecan yapar gerçekten normalde yapmış olduğu şeyi o an yapamaz işte o an ''tamam ben yaparım'' diye gelir başınızda dikilen kişi ve ''ezer' sizi.
amacı elbette bu dğeildir tek amacı size ''yardım etmektir'' ancak siz kendinizi bir ''beceriksiz olarak görmüşsünüzdür ve ezilirsiniz bu durum karşısında..
zordur bedensel engelli olmak her durum da karşınıza çıkar bu zorluklar. bir yere giderken genellikle sorun olur. eski yapıları anlıyorum tamam o zaman düşünülememiş olabilir bunu bir nebze anlarım ancak yeni yapılan yerlerin dahi ''bedensel engellilere'' uyumlu olmaması bir rampa yapılmaması insanı üzüyor ve düşündürüyor aslında.
mesela metrolar. medeniyetin bir göstergesi değil midir metrolar? yani çağdaşlık işareti gibi bir şeydir. son teknoloji falan ancak kapısının ortasın da bir direk? şimdi bu direği buraya insanlar tutsun diye koyuyorsunuz tamam anlıyorum ancak bu direk bir çok ''bedensel engellinin içeriye rahat bir şekilde girmesini engelliyor'' zaten o anda bir telaş oluyor insanda. ben 1 kere bindim metroya normalde metro ile işim olmazdı nereye gideceksem binerdim tekerlekli sandalyeye yavaş yavaş giderdim ama o gün işimiz olduğu için ve babam ''binelim lan'' dediği için el mahkum gittik. dönüşte ben normal yoldan yavaş yavaş etrafın keyfini çıkartarak 2 saatte geldim. binmedim metrayo dönerken..
adamlar bir asansor yapmışlar 4 kişilik o kadar küçük bir asansör ben görmedim hayatımda sanmıyorum ki o asansöre tekerlekli sandalye sahibi biri rahat girebilsin. tamam normal tekerlekli sandalye girebiliyor ancak tekerlekli sandalye dediğimiz şey standart değil benim ki akülü ve biraz büyük..
neyse bindik asansöre sanıyorum 10 dakika uğraştık en sonunda bindik indik aşagıya asansörden indik bir baska asansöre daha bindik tekrar indik aşagıya..
bekliyoruz metroyu zaten bir heyecan var. lan tam binerken gider mi falan diye? türkiye baba burası nolur nolmaz neler gördük. bekliyoruz metroyu geldi en sonunda ben telaslı durdu kapısı acıldı yukarda saniye var atıyor saniye ben kapıya dogru hamle yaptım telaslı telaslı amk binelim şuna da bir olay olmasın diye. gümm direğe tosladım ! lan o direği oraya yapan adam bunu ne sebeple yapıyorsun bilmiyorum ama sana baya sağlam küfür ettim orada..neyse zaten binmedim bir daha metroya falan...
sıkıntılar bu kadar değil elbet devam ediyor.
izmir yeşilyurt devlet hastanesi polikilinik binası. bir rapor alacagım. yahu hastane lan burası? yani hastane nedir baba ? asansorleri bilmem neyi bir bedensel engelliye en uygun şekilde olmak zorunda değil midir?
şimdi sedyede yatıyorum. polikinlik binasının 2. katında ki doktor bakacak tamam diyecek. olay bu. ancak polikilinik binasında sedye asansörü yok! evet abi yanlış duymadın. şu an var galiba ancak 8 sene önce yoktu. şimdi 3 asansör var ücüde 4 kişilik. sedye ile binmeme imkan yok.
babam doktorun yanına çıktı hani olayı acıklayacak doktor alt kata gelsin bana baksın yukarıya cıkamıyorum lan ! gitti geldi küfürler ediyor kendi kendine. doktor işim var gelemem cocugu buraya getireceksiniz demiş.
o raporu almak zorundayım. sedye nin dort tarafından adamlar tuttu ve 1 kat yukarıya ''merdivenlerden'' çıktık. evet bildiğin adamlar sedyeyi omuzladı merdivenlerden yukarı çıkıyoruz. düşürseler sıçtım yani.. doktor beni gördüğünde dedi tabi ''ben böyle bilseydim gelirdim yahu ben anlamadım'' şeytan diyor al tovbe tovbe. neyse efendim.
türkiye de bedensel engelli olmak gerçekten zordur. ancak bu zorluğun yanında çok güzeldir. elbette bir çok aksilik vardır bir çok olay yaşanmıştır ancak yinede türkiye'de bedensel engelli olmak güzeldir.
Çok zordur hem de çok ama çok zordur.
Bir yandan şehirlerdeki olumsuz koşullarla savaşırken bir yandan da insanların zihnindeki katılaşmış yobaz fikirlerle savaşırsınız ve bir yandan da insanların, size karşı olan acıma duygularıyla uğraşırsınız.
söylemeliyimki engelli olmadan önceki arkadaşlarımın hiçbiriyle görüşmüyorum. Çünkü hiçbiri yanımda değildi.
Şimdiki tanıdıklarımında yüzde doksan dokuz nokta dokuzu acıma ve sevap duygusuyla hareket edip, engellilerin hiçbir şeyi başaramayacağı anlayışıyla bakıyor. Yüzde sıfır nokta biriyse gerçekten içten, samimi arkadaşlık yapıyor ve bu kişilerin sayısı toplumda çok az.
" Engelli olduğumuzu düşünüp bize yeni yaşam alanları yaratma çabası içinde olanlar ve bize acımayla bakanlar gerçek engellilerdir. Bizim tek isteğimiz sizin yaşam alanlarınızın bir gün başınıza kötü birşey gelirse cehenneminiz olmamasıdır" demişti bir engelli.
engeliniz beyninizdeyse; deli,
engeliniz gözünüzdeyse; kör
engeliniz bacağınızdaysa; topal
engeliniz kulağınızdaysa; sağır
engeliniz bedeninizin herhangi bi yerindeyse de sakat olarak adlandırılacağınız anlamına gelir. budur milletin bakış açısı!
Vah vah bakislari atip engelli alanina arac park edecek kadar got oglanmara maruz kalmaktir.
Kardesim adama acima. Acinacak bir seyi yok adamin. Ben gurur duyuyorum sahsen. Bedenlerindeki engele verdikleri mucadele ve o engeli yenmeleri muhtesem bir basari. Defalarca eli alcida yasamaya alismis biri olarak basit bir el kiriginin bile bazen ne kadar rahatsizlik verici oldugunu biliyorum. Bununla bir omur boyu yasayan bircok insan bu engeli yeniyor. Yukaridaki entrydeki yusuf akgun e de saygilarimi sunarim.
kotu bir seydir. cok kotu bir seydir. ne zaman tekerlekli sandalyedeki birini bir otobuse binerken gorsem burda, yurdumdaki engelliler icin icim acir. otobus durduktan sonra bir takim uyari sesleri cikarirken, bir banttan dikkat simdi tekerlekli sandalye icin merdiven indiriyoruz der bir metalik ses. bakarim, baktigimi gormesin kimseler diye gizlice, olmasi gerekene ozlemle.
dün akşam televizyon seyrederken kanaltürk'de esirgemeden albümünün lansman gecesine denk gelince izleyeyim dedim. sonlara doğru tüm sanatçılar sahneye çıkınca beni dumura uğratan bir okadar da sevindiren bir sahne çarptı gözüme. down sendromlu kuzenim bir elini kıvanç tatlıtuğ'un, diğer elinide halit ergenç'in omuzuna atmış şarkı söylüyor. az biraz fırsat verlince ne güzel işler yapılacağını gösterdi oradaki insanlar. bırakın engeli biz köstek olmayalım, bizimki bihterin kapısına kadar dayanmazsa dişimi kırarım.
