tamahın ev yıktığının en iyi örneklerinden biri. en çok birlik beraberlik içerisinde olması gereken çizer tayfasının (mizah yapmaktadırlar ki mizah başkaldırının ve muhalefetin diğer adıdır) kendi içerisinde bölünmesi sonucunda leblebi gibi türeyen dergilerin (ki bu satırların yazarı uzunca bir süre almadı bu dergileri bu olaya uyuz olduğu için (bkz: muhalefete muhalefet) tek başlarına dayanamayacağı zaten belliydi, merak edilen sonun ne kadar uzak olduğuydu.
öyle ki tek başına dergi çıkaran bile oldu: (bkz: atom) (bkz: bahadır boysal)
nerede akbaba ruhu? nerede yüzbinler satan gırgır ruhu?
çizerlerin bu işten zengin olamayacaklarını (olmamaları gerektiğini) anlamaları gerekiyor.
paradan daha önemli bir iş yaptığınızın ayırdına varın artık..
lemanyak'ın dağılmasından sonra zaten aylık çizgiroman kültürü bitmişti.
kötü kedi şerafettin, kunteper canavarı, lemanyak şehitleri, robinson crouse ve cuma, rezil-i rüsvan, cihangirde bir ev, konu salağı ve bilimum efsaneyi bir arada bulurken ayrılmalar sonucu çizgi roman alma ihtiyacıda ortadan kalkmıştır.
tayfanın çoğu lombak'a geçtiği için bu dergiyi alanlar oldu ama gürcan yurt, bahadır boysal, kaan ertem, behiç pek lemanyak'ta kaldı.
tabi sonra dağılmalar ve farklı dergiler ortaya çıktı ama takip eden belirli bir kuşak vardı. ben şahsen ilgilenmedim.
diyeceğim şu ki takımı iyi kurmayınca amatör lige muhtaçsın.
lemanyak ve ekibi bölündükten sonra bir daha ne leman ne de lemanyak almadım. bu dergileri okumayı bırakmamın bir sebebi de yeni yetme çizerlerin sürekli "biz çizerler şöyleyiz, böyleyiz. her ortamda kızlar bize vermek için yarışırlar, sanatçı olduğumuz için farklıyız, karizmayız" gibi tamamen geyiğe sarmaları ve tuvalette nasıl zıçtıklarını bile anlatmaları.
ayrıca yeni nesil karikatürcülerin tek odaklandığı konu bol para kazanıp, 24 saat alem yapıp karı kız götürmek. bu tür dergilerdeki siyasi muhalif karikatürler artık 2-3 sayfayı zor dolduruyor.
