avrupa futbolu ''futboldur'' , joga bonitodur, seyir zevkidir..*
turk futbolu ise nedir, belli degildir.. turkiye'de futbol şiddettir, futbol holiganlıktır, futbol adam bıçaklamaktır..*
Avrupa'da estetik hareketler yapan oyuncular hem kendi hem de rakip takım taraftarları tarafından alkışlanır, tebrik edilir. Türkiye'de estetik hareketler yapan oyuncuların üzerine yürünülür, dayak atılmak istenir, rakip x kişi, rakip yeniliyor gibi saçmalıklar ile adam linç edilmek istenir. Devamında eski bir hakem çıkarak "bu estetik hareketleri yapan oyuncuya sarı kart gösterilmeliydi" şeklinde maçın hakemini eleştirir. Bu eleştiriyi yapan hakeme türkiye'de alkışlanır, doğru söylüyor denilir avrupa'da olsa ise dalga geçilirdi.
avrupa futbolunda arrigo sacchi gibi adamlar bile futbol otoritesi sayılmak için 40 sene futbolun içinde çarpışır; türkiyede otorite olmak adnan aybaba olmak kadardır.
avrupalı taraftarlar sultans of the dance izler gibi maç izlerler. türk taraftarlar, özellikle çarşı canını dişine katarak son saniyeye kadar takımına destek verirler. belkide en büyük farklardan biri bu. *
avrupalı futbolcu, teknik direktör, hakemler kısacası futbolun içindeki insanlar basına öyle demeçler verirler ki gerçekten de adamların en azından belli bir eğitim aldığı iyi kötü ince bir mizah anlayışına sahip olduğu anlaşılır.
Türk futbolcusunun genel olarak bırakın incesini kalın bir mizah anlayışı bile yoktur. genelde 50-60 kelimeyle konuşurlar. iki lafı bir araya getirenini zor bulursunuz. Hocalar ise iki lafı bir araya getirse de bir uslub sahibi olmaktan çok uzaktırlar.. Hakemlerimiz belki de sahadakilerin en eğitimlileri ama onlarda korkudan hiç konuşmaz zaten...
"almanya'da çok önemli bir maça çıkacaktık. kazanırsak kupa bizim olacak. son taktikleri veriyorum, içi para dolu bir torbayı alıp kara tahtanın kenarına astım. dedim ki futbolculara: "bugün taktik maktik yok. işte para. kazanın maçı, alın parayı..." o gün takımımı ben dahi tanıyamadım. fırtına gibiydiler. maçı çok rahat aldık.
sonra türkiye'ye geldim. beşiktaş'ta çalıştığım günlerde fenerbahçe ile maçımız var. ben yine yönetimden bir torba dolusu para istedim. bunu alıp futbolculara gösterdim: "galibiyet priminiz hazır. taktik maktik yok. kazanın maçı, alın paraları." bizimkiler döküldü; maçı kaybettik.
derken galasaray maçı geldi çattı. "türk futbolcusunu nasıl motive etmeli?" diye düşünmeye başladım. para bir işe yaramıyor. ne yapmalı, ne yapmalı. maç günü birden gözüme beşiktaşlı gaziler çarptı. tekerlekli sandalyelerinde heyecanla maçın başlamasını bekliyorlardı. bu gazilerden birini soyunma odasına götürdüm. dedim ki bizimkilere: "bakın bu asker sizin güvenliğiniz için savaştı. bacaklarını yitirdi. artık yürüyemiyor. onun için şu hayattaki en büyük mutluluk sizin kazanmanız. sapasağlam bacaklarınız var. taktik maktik yok. çıkın ve bu gazi için oynayın." o gün galatasaray'ı çok rahat yendik."
türk futbolcusu hipofiz hormonlarıyla, avrupalı futbolcu beyniyle oynar*. bu yüzden de türk klupleri arasında avrupa kupalarında bir nane bir başarı cıkmamaktadır. gs'nin uefa kupasını aldığı kadrolar incelenirse de paso yabancı kaynadığı görülecektir.
türklerin futbolunda duygular ve ego, avrupa futbolunda ise akıl ve teknik vardır. ama bu fark gözlemlediğim kadarıyla her geçen gün silinmekte. misal bundan 10-20 yil önce taraftarlar forvet oyuncusunun nasıl çalım attığına bakıp kendinden geçerken, günümüzde forvet oyuncusu bir ske yaramayan hazırcı dallama olarak görülmektedir.
hiç bir ülkede türkiye deki gibi, oyuncuların maç boyunca ota boka ana avrat küfür ettikleri gözlemlenemez. bu sebeple türk seyircisi dudak okuma konusunda bütün milletlerin seyircilerinden üstündür.
çok büyük farklılıklardır. mesela ingiltere'de gol olduğunda tribünlerden yiiiiieeeee şeklinde bir ses gelirken, türkiye'de huooahauaa gibi bir ses çıkmaktadır.
