Bu konuda şanslıydım. Annem ve babam arasındaki ilişki, annem çocuk sorumluluğunu kaldıramadığı ve kabul edemediği için ben doğduktan sonra kötüleşmeye başladı. Tabii ben de böyle bir ailede büyümüş zeki bir çocuk olarak ebeveynlerimin evliliklerinin gittikçe kötüleştiğini anlamayacak kadar salak değildim. annem annelik görevini sadece çocuğu besleyip büyütmek olarak uyguluyordu. Bir gram yardımı dokunmadı. Sonra boşandılar. Babam zaten benim olayları idrak edebildiğimi bildiğinden yalan söyleyip beni avutmak gibi bir şey yapmasına gerek kalmadı. Babam benim hal ve hareketlerimden bana bakmak için bir anneye ihtiyaç olmadığı zamanla anladı ve kendine yüklenmeyi bıraktı. Burada en büyük şans dedemlerin çocuk için evli kalmaya devam edin diyecek kadar sorumsuz ebeveynler olmamalarıydı. Allah razı olsun onlardan. Şeytan annemle de yaşıyor olabilirdim şuan.
Bunları babamla konuşacak yaşa geldiğimde babam sonuna kadar onu haklı bulduğumu zaten biliyordu. Şuan evliyim ve harika bir ailem var.
Bunlar nasıl başladı?
Partner seçiminde harika zevklere sahip olan babam sıradan, mıçmıç ve ezildiğinde buna razı gelecek biri yerine güçlü, zeki ve baskın bir kadın arıyordu. Bu arayış esnasında eğitimli ve güzel annemle karşılaştı. Annem bankacıydı. Uzun süre sevgili kaldıktan sonra evlenmeye karar verdiler. ilişkileri harika gidiyordu. Babam işi gereği evde çok bulunamadığı için o kadar çabuk çocuk yapma taraftarı değildi, anneme göre de hava hoştu. Bir gece, annem yanlışlıkla hamile kaldı. Evet. Yetişkin insanlar olarak elbette artık çocuğa sahip olmanın büyük bir sıkıntı olmayacağını düşündüler. Hamilelik gayet iyi geçerken, ben doğduktan sonra annem sorumluluğu kaldıramayacağını anladı. Babam gibi ona bu kadar uyan bir adamı ortada rastgele bırakıp gidemezdi, zaten babam onu bulurdu ve ortada bir çocuk vardı. Annem benim doğmam hakkındaki rahatsızlığını gizleyip boşanmaktansa bana göstermeyi tercih etti.
işte tam olarak böyle oldu. Dedem Benim ve babamın iyiliğini düşünmemiş olsaydı, belki şuan bu kadar iyi bir durumda olmazdık. Canım dedem be.
erkek çocuğu olarak şahsen benimde ailemden çekmediğim kalmadı. geçen gün annemle konuşurken evlilik muhabbeti açıldı. bende bu ülkede çocuk yetiştirilmez. bezi maması ayrı dert. zaten ben çocuk falan bakamam. kendimi geliştirmem lazım (daha iyi ebebeyn olmak için) falan dedim. tamam oğlum sen karının a.mını dikersin tavana bekletirsin dedi. bu ülkenin neden 1 adım öne gidemediğinin kanıtı. yemeğini suyunu verince çocuk baktık diyorlar. sevgi yok ilgi yok sürekli baskı yok o olmaz yok şuraya gitme vay sen uyuşturucu kullanıyorsundur kesin. böyle salak saçma şeylerle uğraştım yıllarca. he amk kullanıyom he. insan seçemiyorki ailesini. seçme imkanım olsaydı seçmezdim. yada hiç gelmezdim.
1- çocuğu kendinize bağımlı kılın. sizin yapabileceğiniz herhangi bir işi, bu ayakkabı bağlamak da olabilir, mutfağa kirli tabağı götürmek de, çocuğun yapmasına izin vermeyin. ayrıca sık sık, "sen yapamazsın, bırak
, dokunma, kırarsın" tarzı teşvik edici cümleleri dillendirmeniz fevkalade faydalı olacaktır.
2- hayal / gerçek / doğru / yalan bariyerini paramparça edin. davranışlarınızla çocuğa en küçük bir zorlukta dahi nasıl yalan söyleneceğini öğretin. gözünün önünde gerçekleşen bir olay için "hayır, o öyle olmadı" diyerek size olan güvenini ve gerçeklik algısını tuz-buz edebilirsiniz.
3-çocuğunuza sık sık doğuştan kötü, beceriksiz, pis, akılsız vb.. (vb: hayal gücünüze kalmış) olduğu, doğumuyla hayatınızı mahvettiği yönünde mesajlar vererek değersizlik duygusunu güçlendirebilirsiniz. çocuğunuz suçluluk ve değersizlik duyguları içinde kıvranırken onu yönetmek çok daha kolay olacaktır.
4-yüzyüze iyi dostluklar içinde imiş gibi göründüğünüz insanlar hakkında çocuğunuzun yanında dedikodu yapmaktan, kötü konuşmaktan çekinmeyin. böylece evladınız ilişkilerde samimiyetsizliği ve riyakarlığı öğrenecek. etrafınızdaki insanların dış görünüşleriyle ve kusurlarıyla çocuğunuzun yanında alay etmek, onlara aşağılayıcı lakaplar takmak ise bu özelliği pekiştirecektir.
5- çocuğunuzun saf zihnine verdiğiniz acılarla eğlenin! ona "seni kömürcüden aldık çöpte bulduk / çingenelerden aldık, aslında bizim çocuğumuz değilsin" tarzı küçük şirinlikler yapın. saf zihninin ve taze dünyasının allak bullak olması karşısında hiç olmadığı kadar eğleneceğinizden emin olabilirsiniz. bunu haftada bir tekrarlamakta ve çocuğunuzun döktüğü gözyaşlarını eğlenceyle izlemekte yarar var.
6-çocuğunuzun mahremiyetine, beğenilerine, kendi kararlarına, kısacası kişiliğine saygı göstermeyin. her şeyin en iyisini siz bilirsiniz unutmayın. hangi kıyafeti giyeceği, kimlerle arkadaşlık edeceği, hangi yemekleri yiyeceği tamamen sizin kontrolünüzde olmalı. unutmayın o kendi kararlarını kendi vermek için henüz çok küçük. tüm hayatı sizin kontrolünüzde olmalı.
7-çocuğunuzun cep telefonunu karıştırın, mesajlarını, varsa günlüğünü okuyun. mahremiyet onun ihtiyacı olan son şey.
çocuklara laf anlatmak yerine daha çabuk çözümler bulmak için ebeveynlerin genelde yaptıkları hatalar bütünüdür.
şımartmak: benim oğlum (genelde erkekler şımartılır gerçek bu) o istediğini yapar. yeğenim 3 yaşında. eşyalara özellikle başkalarının eşyasına zarar vermemesi gerektiğini bile bilmiyor çocuk.daha doğrusu babası öğretmiyor. gitar çalarken odama girip jakı amfiden çıkardı. jakın bir ucunu çocuğa diğer ucunu da o çocuğa hiç bir şey demeyen babasına saplamak istedim. gerçi sonradan şımara şımara benim kuzenin amına koydu. oh olsun be kuzen müstehak sana.
çocuğun yanında kavga etmek : en büyük tramva sebeplerindendir. çocuğunun yanında öpüşmeyip de kavga eden zihniyetinize tüküreyim. iyi bok yiyin siz. bir de 8 yaşındaki çocuğun fikrini alın ayrılalım mı diye. aferin size. o kadar kavgadan sonra çocuk için seçenekler bellidir zaten. ya kendisi de öyle birisi olur ya da ben bunları ilerde eşime ve çocuğuma asla yaşatmak istemiyorum deyip sabırlı bir insan olur.
çocuğu hırslandırmak : sen yemezsen ablana/abine yediririm. yedir amına koyim. yesin işte ablası. paylaşmayı öğrensin çocuk. benim hakkımı kimse yiyemez gibi bir anlayış oluşuyor sonra. paylaşımı sevmeyen bir insan oluyor.hırslanıyor. hemen herkesin başına bir kez gelmiştir. kardeşiniz , yeğeniniz ya da komşu çocuğu var karşınızda. 0-3 yaş arası oyuncakla oynamak yerine onu yutmaya meyilli olduğu yaş. çocuk karşınızda oynuyor siz de ona bakıyorsunuz. çocuğun bir oyuncağını elinize alın. size yönelip onu elinizden alıp oynamaya başlar. sonra başka bir oyuncağı alın. elindekini hemen bırakıp sizin elinizdekini almaya çalışır. hadi bilmem necilik oynayalım dediniz. sizin seçtiğiniz karakteri hep o almak ister. ben örümcek adam olucam, ben batman olucam gibi. neden ? sırf siz seçtiniz diye.
çocuğa bağırmak vurmak : sonra bu çocuk niye böyle. hakkını arayamaz ki o adam. derdini anlatamaz anlatmak istemez. daha önce dinlemek istememişlerdir onu. annesi ağzına bir tane vurmuştur neden yaptın diye sormak yerine. bir dinle çocuğu. bir sor. yaptığının yanlış olduğunu anlatmaya çalış. sen vurunca korktuğu için susuyor o. ben de sana vursam sen de susarsın.
çocuğu birileriyle karşılaştırmak : falancanın oğlu seni her alanda sikti.e amına koyayım ben onun. bana ne ondan. bir çocuğa böyle yaklaşırsanız o da size kendinden kötü örnekleri gösterecektir. ve ebeveynler biliyor ki daha kötü örnek her zaman vardır. ama kötüler bizi bağlamaz ben daha iyilerden bahsediyorum onları örnek alman lazım derler. karşılaştır sen o çocuğu. bir gün o da sana ama bilmem kimin babası ona şunu yapmış diye sahip olmadığın bir imkanı yüzüne vurursa zırlama ama.
çocuğa sorumluluk vermemek : bu benim işte. her işime bizimkiler koştu. bir faturayı zor yatırırım. bir işi eksik yaptığım için pederden çok azar yemişliğim vardır. her işimi bin kişiye sorarım doğru olsun diye. hala da sıkıntı çekiyorum bir iş yaparken.çocuğa iş verin. uğraşsın beceremeyince yörenin esnafına sorsun , kaybolsun zar zor yolunu bulsun. yapsın bunları.
çocuğu kurslarda boğmak: henüz baba değilim ama olmaktan korktuğum ebeveyn türü. kendim olamadığım şeyleri çocuğumu olmaya zorlamaktan korkuyorum. hem basket oynasın hem yüzsün hem gitar çalsın hem jimnastik yapsın isteyen ebeveyn olmak istemiyorum. çocuğum hafta sonunu kurslarda geçirmesin. olmam herhalde böyle birisi ama emin olamıyorum. neyse hanım dizginler beni inşallah. en azından gitar çalsın lan gruba basçı bulamıyoruz.
3 yaşına gelene kadar evdeki bütün halıların üstüne örtü serip, çocuğun elindeki her zıkkımı saça döke yemesini izledikten sonra örtüyü balkondan silkelemek.
"kıçımı 2 dakika daha nasıl deviririm"in matematiğini yapmaktan çocuğu yabanileştirdiğin gibi milletin evinde millete de eziyet ediyorsun. ulan 15 aylık çocuk bu. babasını havada uçarken görse normal karşılar. tamamen senin davarlığın. daha dişi yeni çıkmış sabinin eline öyle yalandan yere vurmakla olmuyor.
Sınır koyma veya birşeyleri yasaklamak disina cikamayan tekniklerdir.
Bu sınırlar ve yasaklar o istenmeyen şeyleri cocuklar icin daha cazip yapmalarini bir kenara birakalim, istenen hal ve harakterleri oluşturmak icin hic bir etki sağlamazlar.
Bunu yapma, sunu yapma diye diye pasif insanlar yetistirilir.
Bak uyumazsan ay dede sana kizicakmis derlerdi. O ay dede benim icin bebekken bir bela, bir seytandir anlatamam. Cocukluktan kalma heralde hala ay'a bakarken icim urperir. Ay'a benzer yuregin dogal olarak takipteyim.
şehir ve kasaba, ilçe, köy gibi şehre oranla nüfusu daha az olan yerlerde olmak üzere iki ana başlıkta toplanabilir:
şehir çocuğu bir kaç alt başlıkla ayrılır:
apartman / site çocuğu:
bu türlerin varı yoğu sitenin duvarlarıyla çevrilen alandır. genel itibari ile çocuğun tanışabileceği ve görebileceği tür ve çeşitlilik sınırlı sayıdadır. bundan dolayı çocuğun öğreneceği normlar da belli bir sistemde usul usul ilerler. anne ve babası üçüncü bir partinin öğretilerini sürekli kontrol altında tutar ve kendilerinin öğretileri ile çelişmemesine çalışır. çocuk eğer hiperaktif değilse akıllı uslu yetişir. sürekli kontrol altında olmaları bu çocukları biraz pısırık yapabilir.
(bkz: cam gülü)
sokak çocuğu:
göreceği insan türü, yaşam formu, yaşam alanının genişliği itibari ile -belki de- çocukların içinde en zorlu yetişenidir. sürekli yeni bir şeylere açıktır, sürekli çevreden gördüğünü kopyala-yapıştır yaparak tatbik etmeye çalışır. anne-baba sürekli oalrak alarm konumundadır; "bizim çocuk da dışarıdakilere benzemesin" en çok kullandıkları sözdür. buralarda yetişen çocuklar cevval oldukları kadar yetiştikleri habitata göre dalaverici ve kavgacı da olabilirler. her an herşeye açıktır; sonunda ne cins bir şey çıkacağını pek kimse kestiremez.
(bkz: fırlama)
köy / kasaba / ilçe çocuğu:
örfüne âdetine belki de dogmatik derecede bağlı olacak çocukların yetişeceği yerlerdir. görüp görecekleri kendi köy-ilçe,kasabalarının sınırları içerisinde olanlar kadar olacağı için pek de bir fikir değişimi olmaz, herhangi bir farklılaşma beklenmez. "aile" kavramı biraz daha geniştir. ellerinden iş gelir; zorluk ve yokluk görmelerinden dolayı alın teriyle kazanmanın ne demek olduğunu belki üstteki iki kategoriden daha iyi bilir. lâkin yetiştikleri çevreden dolayı bazı konularda hz.nuh'un peygamberliğini kabul etmeme derecesinde fikir ve bâtıllara saplantılı olabilirler.
(bkz: nuh diyor peygamber demiyor)
