erkek çocuğu olarak şahsen benimde ailemden çekmediğim kalmadı. geçen gün annemle konuşurken evlilik muhabbeti açıldı. bende bu ülkede çocuk yetiştirilmez. bezi maması ayrı dert. zaten ben çocuk falan bakamam. kendimi geliştirmem lazım (daha iyi ebebeyn olmak için) falan dedim. tamam oğlum sen karının a.mını dikersin tavana bekletirsin dedi. bu ülkenin neden 1 adım öne gidemediğinin kanıtı. yemeğini suyunu verince çocuk baktık diyorlar. sevgi yok ilgi yok sürekli baskı yok o olmaz yok şuraya gitme vay sen uyuşturucu kullanıyorsundur kesin. böyle salak saçma şeylerle uğraştım yıllarca. he amk kullanıyom he. insan seçemiyorki ailesini. seçme imkanım olsaydı seçmezdim. yada hiç gelmezdim.
Bu konuda şanslıydım. Annem ve babam arasındaki ilişki, annem çocuk sorumluluğunu kaldıramadığı ve kabul edemediği için ben doğduktan sonra kötüleşmeye başladı. Tabii ben de böyle bir ailede büyümüş zeki bir çocuk olarak ebeveynlerimin evliliklerinin gittikçe kötüleştiğini anlamayacak kadar salak değildim. annem annelik görevini sadece çocuğu besleyip büyütmek olarak uyguluyordu. Bir gram yardımı dokunmadı. Sonra boşandılar. Babam zaten benim olayları idrak edebildiğimi bildiğinden yalan söyleyip beni avutmak gibi bir şey yapmasına gerek kalmadı. Babam benim hal ve hareketlerimden bana bakmak için bir anneye ihtiyaç olmadığı zamanla anladı ve kendine yüklenmeyi bıraktı. Burada en büyük şans dedemlerin çocuk için evli kalmaya devam edin diyecek kadar sorumsuz ebeveynler olmamalarıydı. Allah razı olsun onlardan. Şeytan annemle de yaşıyor olabilirdim şuan.
Bunları babamla konuşacak yaşa geldiğimde babam sonuna kadar onu haklı bulduğumu zaten biliyordu. Şuan evliyim ve harika bir ailem var.
Bunlar nasıl başladı?
Partner seçiminde harika zevklere sahip olan babam sıradan, mıçmıç ve ezildiğinde buna razı gelecek biri yerine güçlü, zeki ve baskın bir kadın arıyordu. Bu arayış esnasında eğitimli ve güzel annemle karşılaştı. Annem bankacıydı. Uzun süre sevgili kaldıktan sonra evlenmeye karar verdiler. ilişkileri harika gidiyordu. Babam işi gereği evde çok bulunamadığı için o kadar çabuk çocuk yapma taraftarı değildi, anneme göre de hava hoştu. Bir gece, annem yanlışlıkla hamile kaldı. Evet. Yetişkin insanlar olarak elbette artık çocuğa sahip olmanın büyük bir sıkıntı olmayacağını düşündüler. Hamilelik gayet iyi geçerken, ben doğduktan sonra annem sorumluluğu kaldıramayacağını anladı. Babam gibi ona bu kadar uyan bir adamı ortada rastgele bırakıp gidemezdi, zaten babam onu bulurdu ve ortada bir çocuk vardı. Annem benim doğmam hakkındaki rahatsızlığını gizleyip boşanmaktansa bana göstermeyi tercih etti.
işte tam olarak böyle oldu. Dedem Benim ve babamın iyiliğini düşünmemiş olsaydı, belki şuan bu kadar iyi bir durumda olmazdık. Canım dedem be.
