son yıllarda, belkide çeyrek asırdır türkiye'de bir sanat müziği eseri yapılaamasıdır. yapılsa bile haberimizin olmamasıdır. haberimizin olabileceği kadar etki yaratmamsıdır başka deyişle. ama her durumda bu ülkenin ne kadar değiştiğinin göstergesidir. 1940'larda 50'lerde 60'larda yapılan sanat müziği eserleri kısmende olsa halen varlıklarını kotuyabilmekteler. ama artık kalıcı bir eser üretilememektedir. bu her tür müzikte geçerli esasen. türkülerde de buna benzer bir durum yok değil. bir neşet ertaş türküsü halen dinlenmekte ama yeni bir bozlak, yeni bir türkü eseri çıkmamaktadır. yine bir ahmet kaya eserleri halen dinlenmektedir ancak yine o dalda da yeni işler yapılamamaktadır. rock müziğini biraz daha bu açıdan şanslı sayanlarınız olabilir, ama bu konuda da bir cem karaca, bir erkin koray çıkarabilmiş değiliz. çabucak eskitiyoruz her şeyi, bunun temeli dinleyenlerden mi yoksa eserlerin çabuk eskimeye yönelik olmasından mıdır?
yani durum vahim.
iyiki yapilmiyor..yapilsa bile,eskiye ihanet gibi yada ne bileyim.. eskiye saygisizlik gibi gelir bize..cünkü günümüzde türk sanat müzigini bile allayip pullayip remixli memixli haliyle sunacaklar ortaya hepten soguyacagiz..böyle iyiyiz..eskilerle idare edelim..
sıla denen pop şarkıcısı son albümünde bir tane tsm eseri koymuştur. hemde hicaz makamında. fakat dinleyen olmadı yada bilen yok. ayrıca çokta güzel olmuştur.
eskiden mektuplar vardı. askere gidene yazılırdı, sevgiliye yazılırdı, anneye yazılırdı falan. bütün bunların nedeni insanların birbirlerine sahiden uzak kalmalarıydı. ve bu sayede de duygular derinleşiyordu. duygular derinleştikçe de şarkılar bir başka yazılıyordu, bir başka dinleniyordu. tabi bu durum nedenlerden sadece bir tanesi.
sanat müziği, duyguların temeli ve iskeletidir. kemikleşmiştir artık. öyle kafası esen, her nota bilgisi olan yahut söz yazarıyım diyen üretemez. oysa popüler müzikler saçma bir epitel dokusudur. bu gün üç akorla söylenir, yarın beş. bu gün ayşe aldatır, yarın fatma. dinleyen de kelime fakiri olmakla kalmayıp müzikal yönden de kısır kalır. ancak bir sanat müziği öyle mi? nasıl başlar, nasıl biter...
ruhunuzu alır dağlarda taşlarda gezdirir, nirvanadan atar bir de üstüne iner aşağı tutar. sanat müziği böyledir işte. popüler deyişle ''boru mu amk''
ruhu ölmüştür, ondandır. 80'lerin başında öldü, artık diriltilmesi de sanırım imkansız.
yani, müzik bir matematik işi olmaktan önce bir ruh işidir. şimdi bir hint müziğinin kurallarını öğren bakalım ne yapacaksın, o ruh yoksa sende? türk sanat müziği de öyle... o ruhu taşıyan nesiller yok artık...
türk sanat müziği konusunda belli oranda bir düşüş vardır bu doğru fakat türk halk müziği için aynı şey söylenemez. anadolu'da yapılan derlemelerde hâlâ daha halk müziği eserleri -genellikle- kişisel arşivlerde toplanmaktadır. türk sanat müziği eserlerinin azalması ise; hem bu müziğin artık sadece belli yaşa gelmiş insanlar tarafından dinlenmesi ve ne yazık ki bu müziğe "rakı masası müziği" olarak bakılmasından kaynaklanmaktadır. tamam, fasıl bir geleneksel türk müziği formudur ama bunu olayın geneline yaymak abestle iştigal bir davranıştır. ayrıca türk müziği konservatuarlarında verilen eğitimin de irdelenmesi, sadece piyasaya ve trt'ye eleman yetiştirmek üzere öğrenci eğiten hocaların da sorgulanması gerekmektedir.
valla üretmesinler.
bir sanat eseri yaratmak, önce o tarzda yaşamakla gerçekci bir görüntüde olur. aksi halde eğreti durur.
hiphapcı biri mesala, ne kadar gerçekci bir klasik müzik eseri yapabilir ki?
e şimdi, sevgiliye siz diyen, sevgilisini ancak ayda yılda bir gören, sakin yaşamayı, para hırsından arınmış olarak kim yaşıyor ki?
bu şekil yaşayan bi ben var bi de ismail abi.
