atalarından gurur duyan ama torunlarına gurur duyacak bir şeyler bırakamayan millete ait olmaktan utanmaktır.
atalarımız emperyalistleri vatandan kovdu biz kucaklarına oturduk. atalarımız insanlara insan olduğu için değer verdi, yaratılanı sev yaratandan ötürü dedi, biz o insanın cebindeki paraya göre değer verdik, paran kadar adamsın nihayetinde, şekil peşinde bizden daha önde koşan başka millet var mı acaba? atalarımız ortadoğudaki kanı durdurdu biz doğumuzdaki kanı durduramadık. atalarımız adaleti ile ün saldı biz kendi içimizde adaleti sağlayamadık...
....
....
....
utanayım mı gurur mu duyayım ?
daha önceden atalarımız canını dişine takıp o sefalet içerisinde emperyalıstlere karşı kadın çocuk demeden savasmışlardır. ama gunumuze baktığımız zaman insanların yaptıkları hal ve hareketler utanç verici durumdadır. çoğu yabancı insanla yapmış olduğum görüşmeler ve bunun doğrultusunda; türk insanının hem geçmişine sahıp çıkmayıp kulturel değerleri korumamasına, hem de yaptıkları utanç verici hareketler kınanması gereken şeylerdir...
yurt dışında yaşıyorsanız her tecavüz olayında , her hırsızlıkta , her soygun cinayet ve buna benzer olaylar anlatılırken ''acaba bunu yapan türk'' mü cümlesini duymak , ya da bunun olabilme ihtimalini düşünmek yeterince utanç verici oluyor. ''ne mutlu türküm '' derken birden kendinizden utanç duyduğunuz anlardır. lanet bir durumdur. evet maalesef bazen bunu yapanların türkler olduğu da ortaya çıkar ki bittiğiniz andır.
adam gibi adam olan zaten böyle bi laf etmez, bunu söyleyen kırıklara hiç lafım yok, ülkende ırkında sevmediğin yönleri bulmaya çalışıcağına güzellikleri gör şu kötü bu kötü diye yaramaz çocuklar gibi mızmız yapıcağına düzeltmek için çaba göster be andaval.
(bkz: lafım böyle hissedenlere)
anlayamadığım eylem. ben de yüzde yüz türk değilim kardeşim ama türk'üm diyebiliyorsam bunu herkes yapabilir bence. burda ırk anlamındaki türk'ten bahsetmiyorum sonuçta. ve nedense türkiye'yi aşağılama, türkleri aşağılama moda oluverdi. kendi milletini yüceltmek kadar doğal bir şey var mı ya? hemen faşist damgası vuruluyor. sen kimsin de beni hemen kategorize ediyorsun? ben ne faşistim ne komünistim ne sağcıyım ne solcuyum. hiç kimseye tabii değilim. vatanımı seviyorum gerisini salla. sinirlendim....
liberal solcuların temel tavrı. ırkçılık karşıtı söylemler sadece batılıların cici çocukları kürt ve ermeniler için geçerlidir. türkler ise barbardır, aksini savunanlar da darbecidir. (bkz: genç siğiller patlamak üzere)
milli maçlar sonrası elde tabanca dolanan şehir magandalarını gördükten sonra oluşabilecek düşüncedir. kişi: "ben bu insanlar ile aynı toplumdan bile olamam" düşüncesi bile gelebilir kişiye..
seçilebilen birşey olmadığı için başta normal karşılanabilecek duygu. fakat onurlu bir şekilde yaşayan kişinin hiçbir ırk için söylememesi gereken söz. ve tarzan ince dallarda dan ince bir söz; yamyam da olsan önce adam olacaksın.
biraz gözlemle vazgeçilebilecek hatta pişman olunacak hadise.
bazen vurdumduymaz, kaba, kültürsüz ve aptalca davranan bir millet olduğumuz fikrine kapılıyorum. etrafımdaki insanlardan pek çoğunda derin boşluklar görüyorum. ülkenin gidişatı beni mutsuz ediyor. geleceğim için de endişeleniyorum...
yitik gibiyiz hepimiz. kendi hayatımızı değil, sürüp giden bir debelenmeyi yaşıyoruz sanki. 45 yaşından sonra kendini atan teyze-amcalar, geçim derdinden birbirini gırtlaklayan insanlar, hastane kapılarında yaşanan kaos, işsizlik, can güvenliğinin olmaması... içimi daraltıyor. "nasıl insanlarız biz?" diyorum. "bütün bunlar da neyin nesi?" dünyanın kaç ülkesinde var böyle rezillik?
sonra hiç olmadık bir zamanda, olmadık güzellikte bir durumla karşılaşıyorum. o çok övdükleri avrupa ülkelerinde %1'i bile olmayan samimiyetle, sıcaklıkla, sevecenlikle yaklaşan insanlar çıkıyor karşıma. milli maçlarda hep birlikte marş söylerken, pazardan gelen yaşlı teyzenin eşyalarını taşırken, akşam yemeğini yavru köpekle paylaşırken görüyorum insanlarımızı. bu ülkede yaşadığım için mutlu oluyorum... en kötü zamanlarında bile şükreden, tüm zor zamanlarda kendini küllerinden yaratan, ihtiyaç duyulduğunda kenetlenen bir millet olduğumuzu görüyorum. içim tarifsiz bir neşeyle doluyor.
sonra, şehit cenazelerinde ekranda gördüğüm analar dağlıyor yüreğimi. dünyanın hangi ülkesinde var evladını yitirip "vatan sağolsun" diyebilen bir anne? kim hakkını ödeyebilir ki o evlatların? ülkesi, milleti için hayatını verenleri kim çiğneyebilir ki? türklüğünden utandığını söyleyenlere diyeceğim tek şey, çek git olur. yine de aslını inkar edemezsin, kan çeker. yani utandığın kendinsin...
"vatan sağolsun!" diye çınlıyor kulaklarım. beni türklüğün ne üstün, ne güzel bir duygu olduğuna bir kez daha inandırıyor o haykırış. bu ülkede doğduğuma, türk olduğuma şükrediyorum!
2. dünya savaşından sonra artan olgudur. bunda, basının tüklerin başarılarını değil de başarısızlıklarını gözümüze sokmasının etkisi vardır. yoksa türklerde de türkiye'de yaşayıp türkiye'ye hizmet edip dünya çapında saygınlık kazanmış insanlar vardır fakat basınımız bunlara kasıtlı olarak değer vermemektedir.
genellikle bu eylemde bulunmayanların bu minvalde davrandıkları suçlamasıyla karşılaşılır.
yani; adamın ırka falan inandığı yoktur, dünyayı, insanları, farklı ırklarda olan insanlar olarak algılamaz, insanları türk, kürt, ingiliz vb diye ayırmaz, sadece sosyal ve kültürel farklılıklara bakar, fark olarak görse görse anca bunu görür.
sonra gün gelir bu sosyal durumlardan birini eleştireceği tutar, bu eleştirisini ırk temelli yapmadığı halde, birden karşısında dünyayı sadece ırk gözlüğünden algılayan bi kişi ona kendi ırkından utandığı suçlamasıyla saldırır.
bundan farklısını görmedim. örnek isteyenler türk olmaktan utandıklarıyla suçlanan bütün solcu aydınların laflarını bi daha okusunlar, cidden ırk temelli mi demişler laflarını, yoksa bi sosyal duruma mı eleştiri getirmişler görsünler.
