her akşam haberlerini izlerken kendisiyle ilgili mutlaka bir habere rastladığımız sevimsiz arkadaş. sebebi üzerinde herkesin çeşitli fikirleri olabilir ama benim şahsi düşünceme göre millet olarak ihmalkarlığımızın en büyük nedeni dilimizde; cümle kurma kurallarımızda. yani bizim dilimizde iş, eylem her zaman en sona bırakılır ve bu da bizim beynmize böylece kazınmıştır tamamen öyle olmuşuzdur. mesela;
"ben yarın okula gideceğim"
cümlesinde eylem en sondadır yani iş en sona bırakılmıştır.
hepimizi aşina olduğu bir dil olduğu için * ingilizcede aynı örneği vermek istiyorum;
i will go to school tomorrow.
bu cümlede görüldüğü üzre eylem yani "go" cümlenin başına yakın bir yerlerde kullanılmış yani en sona bırakılmamıştır. bilmem ne yaptım?
